White Men Can't Jump

“White Men Can’t Jump” ของผู้กำกับคัลเมติกมีเรื่องเลวร้ายมากมาย แต่ก็ไม่ใช่คนดี ไม่ใช่แบบที่เขาตั้งใจ ความกล้าที่เป็นพิษเป็นภัยประเภทหนึ่งที่บ่อนทำลายเขา และเปลี่ยนเรื่องคลาสสิกให้กลายเป็นเรื่องตลกขำขัน ซึ่งทำให้ภาพยนตร์ของเขากลายเป็นบททดสอบที่น่าเบื่อหน่าย คุณไม่มีทางแน่ใจได้เลยว่าเขาต้องการทำอะไรให้สำเร็จ หรือทำไมเขาถึงคิดว่าเรื่องราวนี้สุกงอมสำหรับการเล่าขานกันอีกครั้ง (จุดอ่อนที่เห็นได้ชัดจากภาพยนตร์รีเมค “House Party” ของเขาก็มีเหมือนกัน) ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไร้จินตนาการและซ้ำซาก น่าเบื่อและราคาถูก และไม่สามารถตอบสนองได้เท่ากับการคว้าเงินเพื่อซื้อทรัพย์สินที่มีชื่อเสียง

“White Men Can’t Jump” ของผู้เขียนบท/ผู้กำกับรอน เชลตันแสดงให้เห็นถึงความคล่องแคล่วที่เวอร์ชันใหม่นี้ยังขาดไปอย่างมาก มันพลิกทัศนคติแบบเหมารวมเพื่อเผยให้เห็นทัศนคติแบบเหมารวมอื่นๆ ที่เห็นได้ชัดผ่านบิลลี่ ดอยล์ (วูดดี้ ฮาร์เรลสัน) อดีตนักบาสเกตบอลวิทยาลัยผิวขาวผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งตอนนี้ต้องแบกรับภาระหนี้การพนันก้อนใหญ่ และเดินทางข้ามประเทศเพื่อหลีกเลี่ยงเจ้าหนี้ของเขา เนื่องจากคนผิวดำมักจะดูถูกความสามารถในการเล่นบาสเก็ตบอลของคนผิวขาว โดยเดินทางร่วมกับแฟนสาว กลอเรีย (โรซี่ เปเรซ) เขาจึงเร่งรีบเล่นเกมบาสเก็ตบอล เช่น เกมที่เล่นโดยนักบอลข้างถนน ซิดนีย์ ดีน (เวสลีย์ สไนปส์) เพื่อหารายได้ ในไม่ช้าบิลลี่และซิดนีย์ก็สร้างความเข้าใจที่ได้มาอย่างยากลำบาก ในที่สุดก็แข่งขันกันในทัวร์นาเมนท์แบบสองคนที่เผยให้เห็นถึงลักษณะที่แท้จริงของแต่ละคน
เป็นเรื่องราวที่ชาญฉลาดและคล่องตัวที่ยังคงมีความเกี่ยวข้องร่วมสมัย นั่นคือเว้นแต่คุณจะเป็นผู้เขียนบทภาพยนตร์ Kenya Barris และ Doug Hall ในมือของคาลเมติก บทภาพยนตร์ของพวกเขาซึ่งมองว่าภาพยนตร์เรื่องเก่าล้าสมัย (เพิ่มเติมอีกเล็กน้อย) ได้ยกเลิกงานที่ว่องไวของเชลตันไปมาก เจเรมี (แจ็ค ฮาร์โลว์เสียงเดียว) เป็นผู้ฝึกสอนส่วนบุคคลที่มีเสน่ห์โดยถือถุง NPR และขายน้ำผลไม้ออร์แกนิกดีท็อกซ์ให้กับลูกค้าบาสเก็ตบอลของเขา ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นนักบาสเก็ตบอลระดับวิทยาลัยผู้ยิ่งใหญ่ แต่ ACL ที่ขาดเหลือสองอันทำให้เขาไม่สามารถดึงศักยภาพสูงสุดออกมาได้ เขาหวังว่าสักวันหนึ่งจะมีเงินมากพอที่จะเปลี่ยนเอ็นของเขาผ่านสเต็มเซลล์เพื่อที่เขาจะได้ไปเล่นในจีลีก เช่นเดียวกับ Billy ที่ชอบพูดจาไร้สาระ เจเรมีล่อลวงผู้เล่นผิวดำให้เข้ามาเล่นเกมเพื่อเงิน ฮาร์โลว์หุ่นยนต์ที่ทะนงตัวยื่นหนามเหล่านี้ด้วยการกัดเพียงเล็กน้อยและมั่นใจน้อยลงด้วยซ้ำ

เหยื่อรายใหญ่ของเขาเพียงคนเดียวที่เราเห็นคือคามาล อัลเลน (ซินควา วอลล์) คามาลถูกนำเสนอเป็นเรื่องลึกลับ ฉากเปิดเรื่องคือคามาลในวัยเยาว์และพ่อของเขา เบนจิ (แลนซ์ เรดดิก) เฉลิมฉลองการเซ็นสัญญาของเขาด้วยการสัมภาษณ์ทางโทรทัศน์ทั่วประเทศ แล้วผู้เล่นที่มีอนาคตตกจากศักยภาพของ NBA มาเล่นในยิมธรรมดาได้อย่างไร? คำใบ้เดียวที่เราได้รับในช่วงไม่กี่นาทีแรกคือภาพระยะใกล้ของมือของ Benji ที่สั่นเทาขณะจับแขนลูกชาย สิบปีต่อมา คามาลที่หงุดหงิดง่ายคือสัญลักษณ์ที่ง่ายดายสำหรับเจเรมี เขาเรียกคามาลว่า "อยากเป็น [เจมส์] ฮาร์เดน" บรรทัดนี้เป็นหนึ่งในความพยายามที่ไม่ซับซ้อนมากนักในการรำลึกถึงจุดประกายทางสังคมและการเมืองของบทของเชลตัน
สิ่งที่ทำให้ต้นฉบับนี้ลบไม่ออกในท้ายที่สุด นอกเหนือจากความสามารถพิเศษอันเปี่ยมล้นของนักแสดงที่มีดารามากมายแล้ว คือการวิพากษ์วิจารณ์แบบแผนอย่างชัดเจน: แน่นอนว่ามีชื่อเรื่องที่เร้าใจด้วย วลี “คนผิวขาวไม่สามารถกระโดดได้” ถูกนำเสนอว่าเป็นความจริงทางเชื้อชาติเหมือนกับท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้า ซึ่งทำให้เกิดการรับรู้ว่าคนผิวขาวก็เล่นบาสเก็ตบอลไม่ได้เช่นกัน มันเป็นการพลิกกลับที่ในตอนแรกทำให้คนผิวดำไม่มีความรู้สึกทางเชื้อชาติต่อคนผิวขาว อย่างไรก็ตามเชลตันใช้เวลาในภาพยนตร์เพื่อกำหนดค่าวลีใหม่อย่างละเอียด: Harrelson ไม่สามารถกระโดดได้จริงๆ (แม้ว่าเขาจะทำได้ถ้าเขาฝึกฝนก็ตาม) แต่ความสามารถในการกระโดดที่เพิ่งเกิดใหม่ของเขาเป็นคำอุปมาว่าเขาขาดแรงผลักดัน ในขณะที่เขาตำหนิสไนป์สว่าชอบโชว์โบ๊ท ฮอทด็อก และไม่เล่นบาสเก็ตบอลขั้นพื้นฐาน เสียงสุนัขหวีดร้องมากมายที่เย็บอย่างประณีตเพื่อให้เข้าใจว่าคนผิวดำเป็นอันธพาลตกงาน สไนปส์คือพ่อผู้เปี่ยมด้วยความรักซึ่งทำงานหลายอย่างเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวของเขาในขณะที่ฮาร์เรลสันเสี่ยงโชค เงินของเขาและเปเรซ

แม้ว่าเราไม่ควรเขียนบทวิจารณ์ทั้งหมดเกี่ยวกับการรีเมคเมื่อเปรียบเทียบกับภาคก่อน แต่ Calmatic กำลังขอร้องให้ผู้ชมเห็นว่าเวอร์ชันของเขาเป็นข้อเสนอที่เหนือกว่า: ตัวละครทุกตัวจะพูดถึงว่าภาพยนตร์เรื่องก่อนล้าสมัยอย่างไร ภาพยนตร์เรื่องนี้ลดทัศนคติแบบเหมารวมที่มีต่อนักกีฬาผิวดำ และโต้กลับว่าไม่มีใครคิดว่าคนผิวขาวจะกระโดดไม่ได้อีกต่อไป ในความสัมพันธ์ระหว่างเจเรมีและคามาล ภาพยนตร์เรื่องนี้สวมเสื้อผ้าที่ดูไม่เหมาะสมหลังเชื้อชาติ โดยนำเสนอเรื่องตลกแบบครึ่งใจแต่เปิดกว้างเกี่ยวกับการแบ่งพื้นที่ การชดใช้ และการไล่ล่าที่มีอิทธิพล ภาพยนตร์เรื่องนี้สามารถหยั่งรู้บางอย่างเช่นเหตุการณ์ของ Angel Reese ซึ่งเป็นผู้หญิงผิวดำที่ถูกกล่าวหาว่ามีน้ำใจนักกีฬาไม่ดีกับคู่ต่อสู้ผิวขาวของเธอในการแข่งขันชิงแชมป์ NCAA หญิงที่กำลังเกิดขึ้น และไม่เข้าใจถึงความสำคัญของตัวละครของโรซี่ เปเรซในภาพยนตร์เรื่องที่แล้วด้วย แต่เธอถูกจินตนาการขึ้นมาใหม่ในฐานะทาเทียน่า นักเต้นที่แทบไม่มีเวลาฉายภาพยนตร์หรือเน้นการเล่าเรื่องเลย
มีความพยายามเพียงเล็กน้อยในการนำทางความเป็นชายผิวดำและความจำเป็นในการดูแลตัวเองเมื่อเผชิญกับความอ่อนแอของคนผิวดำ ดังที่เห็นในความสัมพันธ์ของคามาลกับพ่อของเขา และปัญหาความโกรธที่เกิดจากความกลัวที่จะทำให้เขาผิดหวัง และแสดงออกด้วยความรักของเขา ความสัมพันธ์กับลูกชายและภรรยาของเขา (เทยานา เทย์เลอร์ ที่ไม่ได้ใช้งาน) แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ยุ่งเกินกว่าจะพยายามสร้างหนังตลกที่ง่วงนอนเพื่อดึงการสร้างตัวละครที่แข็งแกร่งออกมา

มันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกที่ Calmatic ขาดการเล่าเรื่องด้วยภาพให้ทำแบบนั้นเช่นกัน แม้ว่าฉากจะลื่นไหลและมีอากาศพลศาสตร์ แต่ฉากบาสเก็ตบอลและกล้องที่โฉบเฉี่ยวในเกมเพลย์อย่างแม่นยำกลับไม่เข้าสู่เรื่องราว เรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ในเกมรับเหล่านี้มีอะไรบ้าง? มันเป็นคำถามที่ยังไม่มีคำตอบเป็นส่วนใหญ่ ทำให้การทะเลาะกันเหล่านี้ดูจืดชืดและไม่มีจังหวะ (การตัดต่อที่ขาด ๆ หาย ๆ ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเช่นกัน)

มีเรื่องราวที่แบ่งแยกออกไปมากมายจนเมื่อเรามาถึงบทสรุป ซึ่งเป็นเกมชิงแชมป์สองต่อสองนัดสุดท้ายที่จบลงด้วยความสุขมากกว่าและตอนจบที่ตรงไปตรงมาน้อยกว่าภาคที่แล้ว เราไม่ได้พบว่ามีความตึงเครียดหรือสาเหตุของความอิ่มอกอิ่มใจเลย ในตอนท้ายของ "White Men Can't Jump" มีเพียงการลาออกที่น่าตะลึงสำหรับความที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงอยู่ใกล้พื้นดินดาษดื่น