The Magnificent Seven | 7 สิงห์แดนเสือ

ไม่ค่อยมีนักแสดงที่มีเสน่ห์มากมายถูกใช้ในภาพยนตร์ที่ให้ความรู้สึกไร้วิญญาณเท่ากับการอัปเดตเรื่อง “The Magnificent Seven” ของ Antoine Fuqua เป็นหนึ่งในโครงการที่ควรทำงานบนกระดาษ นักแสดงมารวมตัวกันอย่างสมบูรณ์แบบ และฉันก็เป็นแฟนตัวยงมากกว่าละครศีลธรรมแบบเก่าล่าสุดของ Fuqua อย่าง “The Equalizer” และ “Southpaw” อย่างไรก็ตาม ความพยายามนี้ ซึ่งเป็นภาพยนตร์กลางคืนเปิดตัวของเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติโตรอนโต มักจะถูกมองว่าเป็นหนังกลวงๆ มากเกินไป ซึ่งเป็นภาพยนตร์ประเภทที่สะท้อนถึงเวอร์ชันของจอห์น สเตอร์เกสและอากิระ คุโรซาวะ แต่มีเสน่ห์เพียงเล็กน้อยจากเวอร์ชันก่อนและไม่มีเลย ความลึกของหลัง ความสามารถที่แท้จริงของนักแสดงที่นี่บางครั้งให้ความลึกมากพอที่จะทำให้ผู้ชมถึงจุดสุดยอด และมี MVP สองสามตัวที่ชัดเจนในแง่ของกลุ่ม แต่มันก็ยากที่จะจินตนาการว่าภาพยนตร์เรื่องนี้มีทุกที่ที่ใกล้เคียงกับมรดกทางภาพยนตร์ของผู้ที่ เป็นแรงบันดาลใจ

หนึ่งใน MVP เหล่านั้นคือ Peter Sarsgaard ในบท Bartholomew Bogue ที่มีชื่อชวนขนลุก ตัวร้ายของเวอร์ชันนี้ Sarsgaard และ Fuqua รู้ว่าจะไม่รั้งอะไรไว้ด้วยลักษณะของความชั่วร้ายที่แท้จริง พวกเขาให้หนวดมือจับเพื่อหมุน ในฉากเปิดเรื่อง หลังจากข่มขวัญผู้คนที่เกรงกลัวพระเจ้าในโรสครีก เขาเผาโบสถ์ของพวกเขาจนราบเป็นหน้ากลอง ออกไปราวกับปีศาจขี่ออกมาจากนรก อันที่จริง มันแย่เกินไปที่เราไม่ได้มีเวลาอยู่กับ Sarsgaard มากขึ้นในใจกลางของเรื่อง เพราะเขาเข้าใจวิธีการรับมือกับวายร้าย

ในอีกด้านหนึ่งของเหรียญทางศีลธรรม เราได้พบกับแซม ชิโซล์ม (เดนเซล วอชิงตัน) นักล่าเงินรางวัลที่ได้รับการว่าจ้างจากเอ็มมา คัลเลน (เฮลีย์ เบนเน็ตต์) ซึ่งเป็นหนึ่งในพลเมืองของโรสครีกที่กล่าวมาข้างต้น Chisolm เป็นคนที่มีความยุติธรรม—แต่งกายด้วยชุดสีดำทั้งหมด ขี่ม้าสีดำ เขาเป็นคนกรามเหลี่ยมและเงียบ ซึ่งไม่เปิดโอกาสให้วอชิงตันแสดงความสามารถพิเศษตามธรรมชาติหรือความสามารถในการเป็นผู้นำของเขามากนัก เขามีฉากเคมีดีๆ สองสามฉากกับดาราคนอื่นๆ แต่ชิโซล์มเป็นฮีโร่ที่น่าเบื่อเกินไปสำหรับนักแสดงที่มีพรสวรรค์ระดับนี้และมักจะดูสนุก

คุณเดาได้เลยว่า Chisolm รวมพลหกคนเพื่อช่วยปกป้อง Rose Creek จาก Bogue และสมุนของเขา อย่างแรก มีฟาราเดย์ชาวไอริชขี้เมาที่เล่นโดย Chris Pratt ที่แสนดีอย่างคาดไม่ถึง นอกจากนี้ เรายังได้พบกับเพื่อนร่วมงานเก่าคนหนึ่งของ Chisolm นั่นคือ Goodnight Robicheaux (Ethan Hawke) ผู้เป็นโรค PTSD และ Billy Rocks (Byung-hun Lee) มือขวาของเขา ผู้ซึ่งรวดเร็วและร้ายกาจด้วยคมดาบ Chisolm ตัดสินใจที่จะปล่อยให้หนึ่งในค่าหัวของเขามีชีวิต ดังนั้น "Magnificent" ตัวที่ห้าจึงกลายเป็น Vasquez (Manuel Garcia-Rulfo) กลุ่มนี้เต็มไปด้วยชนพื้นเมืองอเมริกันชื่อ Red Harvest (Martin Sensmeier) และสุภาพบุรุษที่อาจไม่มั่นคงชื่อ Jack (แสดงโดยราชาแห่ง Vincent D’Onofrio ราชาผู้ไม่มั่นคงที่อาจไม่แน่นอน)

ตามปกติแล้ว โครงสร้างของ “The Magnificent Seven” ค่อนข้างสวยงามในความเรียบง่าย ต้องหยุดคนชั่วให้ได้ ดังนั้นผู้ชายทั้งเจ็ดจึงรวมตัวกันและสร้างทีมที่ทรงพลังอย่างคาดไม่ถึงด้วยการรวมชุดทักษะเฉพาะของพวกเขาเข้าด้วยกัน เนื่องจากภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่มีคำบรรยายมากนัก ความสำเร็จหรือความล้มเหลวจึงขึ้นอยู่กับการดำเนินการ และอันนี้แบนบ่อยเกินไป ฉันเฝ้ารอให้มันเข้าเกียร์ใช้บุคลิกที่สนุกสนานของนักแสดงอย่างวอชิงตันและแพรตต์ในตอนจบที่รู้สึกว่ามันทำมากกว่าการเสิร์ฟพล็อตที่ตรงไปตรงมาอย่างเหลือเชื่อ “The Magnificent Seven” ดำเนินเรื่องมากเกินไปจากจุด A ไปยังจุด B ไปยังจุด C และเราจะรู้สึกได้ถึงการขาดโมเมนตัมนี้เมื่อภาพยนตร์เรื่องนี้จุดประกายชีวิตในช่วงสั้นๆ ตัวอย่างเช่น การได้เห็นดาราจาก “Training Day” ฮอว์คและวอชิงตันกลับมาพบกันอีกครั้ง และได้รับหนึ่งในฉากที่น่าทึ่งจริงๆ ฉากเดียวของภาพยนตร์เรื่องนี้ที่ให้ความลึกของตัวละครที่จำเป็นมาก แต่มันไม่เคยกลายเป็นเปลวเพลิง

ส่วนหนึ่งของปัญหาคือ "Magnificent Seven" นี้ผลิตใน backlot มากเกินไป ไม่มีความรู้สึกของช่วงเวลาและการตั้งค่า ฉันไม่เคยรู้สึกเลยสักครั้งว่ากำลังดูตัวละครในเรื่องมากพอๆ กับกลุ่มนักแสดงมากความสามารถที่รวมตัวกันเพื่อสร้างผลงาน บทสนทนาอ้างอิงถึงแนวคิดต่างๆ เช่น ความชอบธรรมและความยุติธรรม แต่ไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย ส่วนหนึ่งของปัญหาก็คือ “The Magnificent Seven” ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์ในฤดูร้อนสมัยใหม่พอๆ กับที่เป็นบทกวีของภาพยนตร์เรื่อง Akira Kurosawa เราได้เห็นภาพยนตร์ "การรวมตัวกันของวีรบุรุษเศษผ้า" มากมายในช่วงหลายปีนับตั้งแต่ภาพยนตร์เรื่อง Sturges และ "Magnificent Seven" เวอร์ชันนี้ดูเหมือนจะมีความคล้ายคลึงกับ "The Avengers" มากพอๆ กับภาพยนตร์ของ Steve McQueen

สำหรับบางคน แค่รวบรวมฮีโร่แร็กแท็กกลุ่มนี้มารวมกันก็เพียงพอแล้ว และพูดตามตรง เราอาจเห็นภาพยนตร์ที่มีโครงสร้างแบบนี้ แต่เราไม่ได้ดูภาพยนตร์ตะวันตกที่มีดารานำบ่อยนัก พลังดาราโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับนักขโมยซีนอย่าง Pratt และ Hawke สามารถทำให้ตาพร่ามากพอที่แฟน ๆ ประเภทนี้จะไม่เห็นศักยภาพที่สูญเปล่า พวกเขาลืมที่จะใช้ประโยชน์จากมัน