The Gambler

“เดี๋ยวก่อน Axel ฉันไม่เคยเห็นการ์ดแย่ๆ แบบนี้มาก่อน” เพื่อนของ Axel Freed บอกเขาอย่างปลอบใจ พวกเขากำลังยืนอยู่ในครัวของอพาร์ทเมนต์ในนิวยอร์ก และรุ่งอรุณสีเทากำลังซึมผ่านกลุ่มควัน Axel ไม่เคยเห็นการ์ดที่ไม่ดีเช่นกัน ความไม่เชื่อของเขาว่าใคร ๆ ก็สามารถดึงมือโป๊กเกอร์ที่มีหมัดจำนวนมากติดต่อกันได้ทำให้เขากลายเป็นหนี้ 44,000 ดอลลาร์ในที่สุด เขาไม่มีเงิน แต่มันเป็นเกมที่ยิ่งใหญ่ และเขาต้องไปหามันที่ไหนสักแห่ง มิฉะนั้นจะต้องเจอปัญหาหนักแน่

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของ The Gambler ของ Karel Reisz: ด้วยปัญหา วิธีที่ Axel แก้ปัญหาของเขานั้นค่อนข้างยาก เขายืมเงินจากแม่ของเขาซึ่งเป็นหมอ แต่แล้วเราก็ค้นพบว่าปัญหาของเขานั้นยิ่งใหญ่กว่าหนี้สิน เพราะมีแรงผลักดันบางอย่างในตัวเขาที่ไม่ยอมให้เขาจ่ายคืน เขาจำเป็นต้องสูญเสีย รู้สึกเสี่ยง ทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย เขาจำเป็นต้องเดิมพันแกรนด์สี่สิบสี่ในการเดิมพันที่สิ้นหวังมากขึ้น เพราะในทางที่มันไม่ใช่การพนันที่เป็นความหลงใหลของเขา - มันเป็นอันตราย
“ฉันเล่นเพื่อที่จะแพ้” เขาบอกกับเจ้ามือรับแทงม้าของเขาเมื่อถึงจุดหนึ่ง “นั่นคือสิ่งที่ทำให้น้ำของฉันไป ถ้าฉันเดิมพันเฉพาะเกมที่ฉันรู้ อย่างน้อยฉันก็สามารถคุ้มทุนได้” แต่เขาไม่ต้องการแบบนั้น จนถึงจุดหนึ่ง เขามุ่งมั่นที่จะเดิมพันด้วยเงินที่เขาไม่มีจริงๆ ในเกมบาสเก็ตบอลของวิทยาลัยที่สุ่มเลือกจากหน้ากีฬา

และถึงกระนั้น Axel Freed ไม่ใช่แค่นักพนันเท่านั้น แต่ยังเป็นชายวัยสามสิบกลางๆ ที่มีความซับซ้อนมาก ซึ่งหาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นอาจารย์สอนวรรณกรรมในมหาวิทยาลัย เขาสอน Dostoyevski, William Carlos Williams, Thoreau แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สอนผลงานของพวกเขามากเท่ากับสิ่งที่เขาพบในผลงานเหล่านั้นเพื่อพิสูจน์ความหลงใหลของเขาเอง นักเรียนคนหนึ่งในชั้นเรียนของเขาคิดว่า Axel คิดได้อย่างสมบูรณ์จนเธอมีคำตอบที่ถูกต้องเสมอ เมื่อเขาถามว่า Thoreau กำลังพูดอะไร หรือ Dostoyevski กำลังพูดอะไร พวกเขากำลังพูดเหมือนที่ Axel อ่าน ให้ลองเสี่ยง เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
“บัฟฟาโลบิลตาย” เขากล่าวโดยอ้างคำพูดของอี อี บทกวีของคัมมิงส์และความตายของวีรบุรุษในศตวรรษที่สิบเก้าครอบงำจิตใจเขา ในยุคนั้น เขาสามารถทดสอบตัวเองได้โดยตรงมากกว่านี้ ปู่ของเขามาที่อเมริกาโดยตัวเปล่า ต่อสู้และฆ่าเพื่อสร้างตัว และยังคงเป็นชายผู้มีพลังมหาศาลในวัยแปดสิบ ตอนนี้ชายชรามีหน้ามีตา (เขาเป็นเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ในเครือ) แต่ตำนานในวัยเยาว์ของเขาทำให้แอ็กเซิลหลงใหล เขาท่องบทนี้อย่างเป็นกวีในงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบแปดสิบขวบ

แอ็กเซิลไม่พบสิ่งใดเลยในปี 1974 เพื่อทดสอบตัวเอง เขาต้องค้นหาอันตรายของตัวเอง ขึ้นศาลและเกลี้ยกล่อมพวกเขา และความเสี่ยงสูงสุดในชีวิตของเขาในฐานะนักพนันก็คือเบื้องหลังเจ้ามือรับพนันและเพื่อนพนันที่เป็นมิตรของเขาคือการปรากฏตัวของมาเฟียที่ไม่โอนอ่อน พวกที่รับพนันเหมือนเขา แต่ถ้าเขาไม่จ่าย พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ “มันอยู่ในมือของฉัน” ฮิปส์เพื่อนของเขาอธิบาย “หนี้การพนันที่ไม่ดีจะต้องได้รับการดูแล” และนั่นเพิ่มมิติเพิ่มเติมให้กับ The Gambler ซึ่งเริ่มต้นจากภาพเหมือนของบุคลิกของ Axel Freed พัฒนาเป็นเรื่องราวในโลกของเขา และจบลงด้วยการเป็นหนังระทึกขวัญ เราถูกครอบงำด้วยปัญหาและอันตรายของ Axel จนดูเหมือนเป็นของเราเอง มีฉากหนึ่งที่เขาแช่ตัวในอ่างอาบน้ำและฟังนาทีสุดท้ายของเกมบาสเก็ตบอล และอีกฉากหนึ่งที่เขานั่งบนอัฒจันทร์และดูเกมบาสเก็ตบอลที่เขาพยายามแก้ไข (ในขณะที่นักหวดสองคนดูเขา) และฉากเหล่านี้มีความตึงเครียดที่เกือบจะเป็นไปไม่ได้
แต่ไรส์ซสนับสนุนพวกเขาและทำให้พวกเขาเป็นจริงมากขึ้นเพราะเขาไม่ได้เติมส่วนที่เหลือของภาพยนตร์ด้วยตัวละครสต็อก

Axel Freed ที่แสดงโดย James Caan เป็นตัวเขาเองที่มีบุคลิกที่น่าเชื่อถือและเป็นต้นฉบับ เขาไม่ได้มาจากภาพยนตร์การพนันเรื่องอื่นหรือแม้แต่จากบทบาทอื่นที่เขาเล่น

และผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาก็มีความเฉพาะเจาะจงและสร้างสรรค์ดั้งเดิม นาโอมิ แม่ของเขา (จ็ากเกอลีน บรูคส์) เป็นคนที่มีความสามารถและรักอิสระ ที่ให้เงินเขาเพราะเธอกลัวชีวิตของเขา แต่ยังเข้าใจว่าปัญหาของเขานั้นลึกซึ้งกว่าการพนัน ปู่ของเขาซึ่งรับบทโดยมอร์ริส คาร์นอฟสกี้อย่างน่าอัศจรรย์สามารถบอกเป็นนัยได้จากพฤติกรรมของเขาว่าทำไมเขาถึงหลงใหลแอ็กเซิล เจ้ามือรับแทงม้าและนักสะสมหลายคนที่เขาเจอไม่ใช่แบบแผนของมาเฟีย พวกเขาบังคับด้วยความเศร้าโศกมากกว่าความโกรธ มีเพียงแฟนสาวของเขา (ลอเรน ฮัตตัน) เท่านั้นที่ดูเหมือนไม่จริงเอามากๆ นี่เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าภาพยนตร์ร่วมสมัยไม่สามารถให้ผู้หญิงที่มีอายุต่ำกว่าสามสิบปีในแบบสามมิติได้

มีฉากหนึ่งใน The Gambler ที่มี James Caan อยู่บนหน้าจอเพียงลำพังเป็นเวลาสองนาที ถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินเพื่อรอพบกับหัวหน้ามาเฟียที่จะสั่งให้ขาหัก ในภาพยนตร์เรื่องอื่น ฉากอาจดูยาวเกินไปและไร้เหตุการณ์เกินไป แต่ Reisz, Caan และผู้เขียนบท James Toback ได้สร้างตัวละครและภาพยนตร์เรื่องนี้อย่างน่าเชื่อว่าฉากนี้ไม่เพียงแต่ใช้ได้ แต่ยังทำงานได้สองแบบ: อย่างแรกคือความใจจดใจจ่อ และจากนั้นเป็นการเปิดเผยตัวละคร เพราะเมื่อเรามองเข้าไปในดวงตาที่ถูกคุมขังของ Axel Freed เราจะเห็นคนๆ หนึ่งซึ่งกลัวแทบตายและยังพร้อมที่จะดื้อรั้นสำหรับช่วงเวลานี้ที่เขาได้ลงมาทำร้ายตัวเอง