The Adventures of Robin Hood | โรบินฮู้ด จอมโจรผจญภัย

การผจญภัยของโรบินฮู้ด" สร้างด้วยความไร้เดียงสาและศิลปะอันน่าทึ่ง ในช่วงเวลาที่คุณค่าที่เรียบง่ายของมันกลายเป็นจริง ในยุคที่ดูถูกเหยียดหยามเหล่านี้ เมื่อไม่สามารถนำเสนอนักสวามิภักดิ์ได้โดยปราศจากบทบรรยายที่น่าขัน ภาพยนตร์ยอดเยี่ยมปี 1938 นี้อยู่ในฤดูร้อนแห่งความกล้าหาญชั่วนิรันดร์ และความโรแมนติก เราไม่ต้องการคำบรรยายของฟรอยเดียน ไม่มีการวิเคราะห์ของผู้ปรับปรุงใหม่ มันเพียงพอแล้วที่โรบินต้องการปล้นคนรวย จ่ายเงินให้กับคนจน และปกป้องชาวแอกซอน ไม่ใช่ต่อต้านชาวนอร์มันทั้งหมด เฉพาะคนเลว: "มันเป็นความอยุติธรรมที่ฉันเกลียด ไม่ใช่ชาวนอร์มัน "

ภาพยนตร์เกี่ยวข้องกับสองเรื่องแรก: ภาพยนตร์เรื่องแรกของ Warner Bros. ถ่ายทำด้วยกระบวนการ Technicolor แบบสามแถบ และครั้งแรกจากทั้งหมด 12 ครั้ง Flynn จะกำกับโดย Michael Curtiz เป็นภาพยนตร์เรื่องที่ห้าจากทั้งหมดแปดเรื่องที่ Errol Flynn และ Olivia de Havilland จะสร้างร่วมกัน

นับเป็นชัยชนะของระบบสตูดิโอ ผู้อำนวยการสร้าง ฮัล บี. วอลลิส เป็นผู้บริหารที่สร้างสรรค์ที่สุดในล็อตของ Warner Bros. และเมื่อดาราดังที่สุดของสตูดิโอ เจมส์ แคกนีย์ เดินออกไปด้วยความโกรธและทิ้ง "โรบินฮู้ด" ไว้โดยไม่มีดารา วอลลิสมีอิทธิพลและกล้าที่จะ เลือกฟลินน์มารับบทนี้ ฟลินน์ ชายหนุ่มจากแทสเมเนียที่มีผลงานฮอลลีวูดเรื่องเดียวคือ "กัปตันบลัด" วาลลิสเป็นคนตัดสินใจใช้กระบวนการลงสีใหม่และมีราคาแพง วอลลิสเป็นคนไล่นักเขียนยุคแรกๆ ที่ต้องการเลิกจ้างเมดแมเรียน วอลลิสซึ่งมีอำนาจมากพอที่จะแทนที่ผู้กำกับคนเดิม วิลเลียม ไคลีย์ด้วยเคอร์ติซ เพราะไคลีย์ล้มป่วย ตามเรื่องหนึ่งหรือเพราะวอลลิสต้องการให้เคอร์ติซกระตุ้นฉากแอ็คชั่น ไคลีย์ถ่ายทำฉากกลางแจ้งเป็นส่วนใหญ่ ส่วนเคอร์ติซถ่ายทำในสตูดิโอเป็นส่วนใหญ่

ผลลัพธ์ที่ได้คือภาพยนตร์ที่แสดงให้เห็นถึงเครื่องหมายการค้า Glorious Technicolor Damien Cannon นักวิจารณ์ชาวอังกฤษเขียน พิจารณาพรมหรูหราของการตกแต่งภายในปราสาท สีแดง สีทอง สีเทา และสีเขียวของเครื่องแต่งกายของ Milo Anderson ความเขียวขจีของป่า Sherwood (อันที่จริงคือฟาร์มปศุสัตว์ของสตูดิโอที่ Chico รัฐแคลิฟอร์เนีย) ผู้กำกับภาพ Sol Polito และ Tony Gaudio ใช้กระบวนการ Technicolor สามแถบแบบดั้งเดิม ซึ่งเกี่ยวข้องกับกล้องที่ยุ่งยากและการจัดแสงจำนวนมาก แต่ให้สีสันที่หลากหลายซึ่งภาพยนตร์สีสมัยใหม่ไม่สามารถเทียบได้

อย่างไรก็ตาม สำหรับความงดงามทางเทคนิคทั้งหมด ภาพยนตร์เรื่องนี้จะไม่สามารถเป็นผลงานชิ้นเอกได้หากไม่มีการคัดเลือกนักแสดง ไม่ใช่แค่ของฟลินน์และเดอฮาวิลแลนด์ซึ่งขาดไม่ได้ แต่ยังรวมถึงดาราสนับสนุนที่เชื่อถือได้ของวอร์เนอร์อย่างโคล้ด เรนส์ ในบทเจ้าชายผู้ทรงอิทธิพล จอห์น; เบซิล ราธโบน ในบทเซอร์กายแห่งกิสบอร์นจอมเจ้าเล่ห์ และแพทริก โนวส์ ยูจีน พัลเล็ตต์ และอลัน เฮล ในบท (ตามลำดับ) วิล สการ์เล็ตต์ ไฟรเออร์ทัค และลิตเติ้ลจอห์น ชายร่าเริงผู้กล้าหาญ ภาพยนตร์ฮอลลีวูดในยุคทองมีความลึกในการเขียนบทและการคัดเลือกนักแสดง ไม่เหมือนภาพยนตร์สมัยใหม่ที่ดาราดังครอบงำทุกฉาก ภาพยนตร์ฮอลลีวูดในยุคทองมีความลึกในการเขียนบทและการคัดเลือกนักแสดง ดังนั้นเรื่องราวจึงสามารถสะท้อนได้มากกว่าหนึ่งโทน

เนื่องจากเออร์รอล ฟลินน์กลายเป็นภาพล้อเลียนของตัวเขาเองและเป็นคนที่ค่อนข้างน่ารังเกียจ เป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้เห็นเขาที่นี่ในช่วงเริ่มต้นอาชีพของเขา เขาหล่อเหลาอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นจริงๆ สิ่งที่ทำให้เขาเป็นดาราคือความเบิกบานเบิกบานใจของเขา กำลังใจที่ดีที่เขาสวมบทบาทเป็นโรบินฮู้ด เมื่อมีคนถามจอร์จ ซี. สก็อตต์ว่าเขามองหาอะไรในตัวนักแสดง เขาพูดถึง "ความสุขในการแสดง" และฟลินน์ก็พูดถึงสิ่งนั้นด้วยความปีติยินดีอย่างไม่ใส่ใจ ดูการวางท่าของเขาขณะที่เขาเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงของจอห์นและโยนกวางลงมาต่อหน้าเจ้าชาย โดยรู้ดีว่าการลงโทษสำหรับการล่ากวางคือความตาย ท่ามกลางศัตรูของเขา เขากล่าวหาจอห์นอย่างไม่เกรงกลัวว่าเป็นกบฏต่อริชาร์ด เดอะไลอ้อนฮาร์ท พี่ชายของเขา จากนั้นจึงต่อสู้เพื่อหาทางออกจากปราสาทอีกครั้ง นักแสดงอีกคนอาจต้องการแสดงความรู้สึกไม่แน่นอน การแก้ไข หรืออันตราย; ฟลินน์แสดงให้เราเห็นโรบินฮู้ดที่มีชีวิตชีวามากจนการผจญภัยทั้งหมดเป็นไปอย่างสนุกสนาน ใช่ สายตาของเขาเปลี่ยนไปเมื่อสังเกตเห็นว่าทางออกกำลังถูกกันออกไป และผู้คุมกำลังเตรียมดาบ แต่เขาไม่ได้สังเกตด้วยความกลัวแต่อยู่ในความคาดหมาย

นี่เป็นฉากที่ Maid Marian เห็น Robin เป็นครั้งแรก และเราเห็นเธอก่อน Olivia de Havilland นั้นงดงามมากโดยไม่ต้องบอก แต่เมื่อฉันดูดีวีดีเรื่องใหม่ของ "The Adventures of Robin Hood" ฉันพบว่าตัวเองมากกว่าหนึ่งครั้งที่จะหยุดภาพยนตร์ชั่วคราวเพื่อมองดู de Havilland ในระยะใกล้ แก้มของเธอมีเลือดฝาด Technicolor คุณสมบัติของเธอดีและเด็ดเดี่ยว การเปลี่ยนแปลงในความรู้สึกของเธอที่มีต่อเซอร์โรบินวัดได้จากฉากต่อฉาก มันไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน แต่เป็นการค่อย ๆ ทำให้เธอรู้ว่านี่คือผู้ชายที่เธอรัก และเธอต้องหลบหนีการแต่งงานแบบคลุมถุงชนกับกิสบอร์น

ฉากรักที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมาของพวกเขาทำให้ฉันสะท้อนว่าฉากรักสมัยใหม่ในภาพยนตร์แอคชั่นนั้นสมจริงเกินไป พวกเขาใช้จิตวิทยามากเกินไปและไม่เพียงพอสำหรับความรักและนิทาน เป็นเรื่องน่าประทับใจและเปิดเผยที่ได้เห็นคู่รักวัยกลางคนใน "Robin and Marian" (1976) โดยมีฌอน คอนเนอรีและออเดรย์ เฮปเบิร์นเป็นตัวเชื่อมความเจ็บปวดจากการพลัดพรากอันยาวนานของพวกเขา แต่ในระดับประถมจะพึงพอใจมากเพียงใดที่ได้เห็นฟลินน์และเดอ ฮาวิลแลนด์รับบทเป็นตัวละครของพวกเขาในฐานะเครื่องมือแห่งโชคชะตา พวกเขามารวมกันไม่ใช่เพียงเพราะความรักหรือความปรารถนา แต่เพราะพวกเขาถูกกำหนดไว้แล้ว สหภาพของพวกเขาชี้ให้เห็นถึงอุดมคติในยุคกลางของความรักแบบอัศวิน ซึ่งการแต่งงานเป็นรูปแบบของพระประสงค์ของพระเจ้า

การปะทะคารมในภาพยนตร์เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นเพราะส่วนใหญ่เป็นเรื่องจริง จุดอ่อนของภาพสเปเชียลเอฟเฟ็กต์สมัยใหม่คือการกระทำส่วนใหญ่เป็นไปไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด และแอนิเมชันคอมพิวเตอร์บางส่วนก็ท้าทายกฎของแรงโน้มถ่วงและฟิสิกส์ ไม่มีอะไรที่จะตื่นเต้นไปกับการกระทำของ Spider-Man ได้มากไปกว่า Road Runner's การได้เห็นแจ็กกี้ ชาน ปีนกำแพงเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นมากกว่าการเห็นแจ็กกี้ ชานที่มีคอมพิวเตอร์ช่วยบิน

มีการใช้นักแสดงผาดโผนในบางฉากใน "การผจญภัยของโรบินฮู้ด" แต่ฉากที่กล้าหาญหลายฉากเห็นได้ชัดว่าใช้ฟลินน์ตัวจริง ซึ่งเหมือนกับดักลาส แฟร์แบงค์ ซีเนียร์ในภาพยนตร์เรื่อง "โรบินฮู้ด" ในปี 1922 ที่ต้องการให้คนรู้ว่าเขาฉวยโอกาส การแสดงโลดโผนบางอย่างเหมือนกันในทั้งสองภาพ เช่น เมื่อโรบินตัดเชือกที่ถือประตูแล้วขี่เชือกขึ้นเมื่อประตูลงมา อื่นๆ ได้แก่ การกระโดดจากความสูงระดับข้อเท้าอย่างไร้กังวล และแน่นอนการต่อสู้ด้วยดาบ ดีวีดีใหม่ของ Warner รวบรวมนักประวัติศาสตร์ Rudy Behlmer, Paula Sigman, Leonard Maltin, Bob Thomas และ Robert Osborne สำหรับสารคดีเกี่ยวกับการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ และจากพวกเขา ฉันได้เรียนรู้ว่า Fred Cavens ปรมาจารย์ฟันดาบซึ่งรับผิดชอบหลักสำหรับ การฟันดาบของภาพยนตร์สมัยใหม่ เขาเชื่อว่า "มันควรจะดูเหมือนการต่อสู้ ไม่ใช่การฟันดาบ" และฟลินน์ซึ่งเป็นโค้ชของคาเวนส์ก็พุ่งตัวเข้าไปในฉากดาบด้วยความยินดีอย่างแรงกล้า

เมื่อเห็นฟลินน์ในการต่อสู้ฟันดาบ ฉันพยายามนึกภาพเจมส์ แคนีย์ ตัวเลือกแรกของสตูดิโอในบทบาทนี้ “เป็นแนวคิดที่น่าสนใจเมื่อนึกถึงเจมส์ แคกนีย์ในชุดสีเขียวเล็กๆ ของเขา” โรเบิร์ต ออสบอร์นรำพึง "เจ้าตัวเล็กตัวน้อยตัวนี้กำลังวิ่งไปรอบ ๆ ป่าเชอร์วูด" Cagney เป็นนักแสดงที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใด และในฐานะนักเต้น เขาจะต้องมีท่าไม้ตายสำหรับการฟันดาบ การคัดเลือกนักแสดงไม่ใช่เรื่องที่คิดไม่ถึง แต่หลายฉากแสดงร่างกายแบบเต็มตัวซึ่งจะเน้นความแตกต่างของความสูงระหว่าง Cagney และ Rathbone (แต่ไม่ใช่ Rains); การเปลี่ยนแปลงการร่ายอาจมีความจำเป็น ขณะที่แคกนีย์ดูภาพยนตร์เรื่องนี้ แม้ว่าเขาจะต้องยอมรับว่าฟลินน์เหมาะสมกับบทนี้

มีบางช่วงใน "โรบินฮู้ด" ที่ขี้เล่นเหมือนเกมเด็ก เช่น เมื่อโรบินและคนของเขาลุกขึ้นมาประลองยิงธนูกับเจ้าชายจอห์น เราเชื่อหรือไม่ว่าผู้ชายที่เป็นที่ต้องการตัวมากที่สุดในอาณาจักรสามารถปลอมตัวได้โดยการดึงหมวกปิดหน้า และมีบางช่วงที่ชัดเจนเกินไป เช่น เมื่อโรบินพาแมเรียนไปยังส่วนหนึ่งของป่าเชอร์วูดซึ่งครอบครองโดยชาวแอกซอนบางส่วนที่เขาเคยช่วยเหลือ และพวกเขาก็เดินขวักไขว่ไปมาราวกับรอยสลักของมวลชนที่เหนื่อยล้าและเบียดเสียด ปลุกตัวเองเพื่อแสดงความขอบคุณต่อเขา . เรารู้ว่าโรบินฮู้ดเอาเงินจากคนรวยไปแจกคนจน แต่เราไม่รู้ว่าโรบินฮูดเป็นเจ้าของค่ายผู้ลี้ภัย

นอกจากนี้ยังมีช่วงเวลาแห่งความองอาจ เช่น เมื่อลูกศรดับเทียนระหว่างทางไปสังหารนอร์มัน และเมื่อลูกธนูของโรบินเฉียดคู่ต่อสู้ในการแข่งขันยิงธนู และการต่อสู้ด้วยดาบที่ยิ่งใหญ่ระหว่างโรบินและเซอร์กายที่ตัดระหว่างชายกับเงาของพวกเขา และเทคคัลเลอร์ไม่เคยรุ่งโรจน์มากไปกว่าฉากกลางแจ้งขนาดใหญ่ของงานประกวด เช่น การชุมนุมของศาลสำหรับการแข่งขัน

ฉากใกล้ชิดมีความตรงไปตรงมาที่เกือบจะเป็นตัวหนา เมื่อโรบินและแมเรียนมองตากันและกันและสารภาพรัก พวกเขาทำโดยไม่มีการล้ำเส้น ไม่มีการหมุนวน ภาพยนตร์รู้ว่าเมื่อใดควรเรียบง่าย และความผูกพันระหว่างโรบินกับแมเรียนก็คือหัวใจของภาพยนตร์ ฮีโร่ในอุดมคติต้องทำดี ปราบชั่ว ครองใจสาวให้ได้ "การผจญภัยของโรบินฮู้ด" เป็นเหมือนตำราว่าจะทำอย่างไรให้ถูกต้อง