Out of Sight | ปล้นรัก หักด่านเอฟบีไอ

“Out of Sight” ของสตีเวน โซเดอร์เบิร์กเป็นภาพยนตร์อาชญากรรมที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องอาชญากรรมมากไปกว่าวิธีที่ผู้คนพูดคุย เกี้ยวพาราสี โกหก และทำให้ตัวเองมีปัญหา อิงจากนิยายของเอลมอร์ ลีโอนาร์ด นำเสนอความตลกขบขันของลีโอนาร์ด ตัวละครใช้ฉากที่มีอยู่เพื่อดื่มด่ำกับบทสนทนาเป็นหลัก

เรื่องราวเกี่ยวกับโจรปล้นธนาคารชื่อ Foley (George Clooney) และจอมพลของรัฐบาลกลางชื่อ Sisco (Jennifer Lopez) ซึ่งดึงดูดกันและกันในขณะที่พวกเขาถูกขังอยู่ในท้ายรถ ชีวิตต้องดำเนินต่อไป และโดยธรรมชาติของสิ่งต่างๆ หน้าที่ของเธอคือจับกุมเขา แต่หลายอย่างอาจเกิดขึ้นก่อน

นี่คือเรื่องที่สี่ที่ดัดแปลงมาจากนวนิยายของลีโอนาร์ด ต่อจาก “GetShorty,” “Touch” และ “Jackie Brown” และเป็นการดัดแปลงตามสไตล์ของลีโอนาร์ดมากที่สุด สิ่งที่ภาพยนตร์ทั้งสี่เรื่องแสดงให้เห็นก็คืออาชญากรรมที่มีประโยชน์ในฐานะที่เป็นฉากสำหรับเรื่องตลกขบขันของมนุษย์ ตัวอย่างเช่น: ภาพยนตร์กระโดดโลดเต้นทั้งหมดเริ่มต้นด้วยการกระโดดโลดเต้นในตัวเองซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโครงเรื่องที่เหลือเลย ตำรวจจะปลดอาวุธตัวประกัน หรือผู้ก่อการร้ายจะวางระเบิดเบื้องต้น “Out of Sight” เริ่มต้นด้วยการปล้นธนาคารที่สบายๆ ที่สุดที่คุณอยากเห็น เมื่อคลูนีย์เดินไปที่หน้าต่างพนักงานเก็บเงินและถามอย่างสุภาพว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่คุณถูกจับหรือเปล่า” วิธีที่เขาทำกับพนักงานบอกเป็นหนึ่งในความสุขประการแรกของภาพยนตร์ ประเด็นของฉากคือพฤติกรรมไม่ใช่การปล้น

ปรากฎว่าการปล้นครั้งนี้ไม่ได้อยู่ในตัวเอง - มันนำไปสู่อะไรบางอย่าง - และมันไม่ใช่ฉากแรกด้วยซ้ำ “Out of Sight” มีไทม์ไลน์ที่ซับซ้อนพอ ๆ กับ “Pulp Fiction” แม้ว่าในตอนแรกเราจะไม่เข้าใจก็ตาม ภาพยนตร์สร้างเหมือนไฮเปอร์เท็กซ์ เพื่อให้เราสามารถเริ่มดูได้ทุกเมื่อ มันเหมือนกับสมัยก่อนที่คุณเดินเข้าไปในโรงหนังและนั่งอยู่ที่นั่นจนกระทั่งมีคนพูดว่า “นี่คือที่ที่เราเข้ามา” Elmore Leonard อยู่เหนือผู้สร้างตัวละครที่มีสีสัน ที่นี่เราได้โฟลลี่ย์ที่มีเสน่ห์และชาญฉลาดซึ่งตามรัฐธรรมนูญไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากปล้นธนาคารและ Sisco จอมพลซึ่งเคยติดต่อกับโจรปล้นธนาคารมาก่อน (เป็นที่ยอมรับว่าในที่สุดเธอก็ยิงเขา) พวกเขารายล้อมไปด้วยแกลเลอรีของตัวละครอื่นๆ มากมาย และภาพยนตร์เรื่องนี้อย่าง “Jackie Brown” ใช้เวลาในการให้ตัวละครทุกตัวมีฉากที่เขียนขึ้นอย่างดีอย่างน้อยหนึ่งฉากที่แสดงให้เห็นว่าพวกเขามีความพิเศษและไม่เหมือนใคร
ในบรรดาผู้สมรู้ร่วมคิดทางอาญาของโฟลีย์ ได้แก่ คู่หูของเขา บัดดี้ แบรกก์ (วิง แรมส์ ผู้รับบทมาร์เซลลัส วอลเลซใน “Pulp Fiction”) เขากำลังรออยู่ข้างนอกหลังแหกคุก ในคุก โฟลีย์ได้พบกับเกล็นน์ (สตีฟ ซาห์น) ชายแปลกหน้าผู้ซึ่งมี พวกเขาได้รับแรงกระตุ้นอย่างมากจากเพื่อนนักโทษคนหนึ่ง ซึ่งเป็นอดีตผู้เชี่ยวชาญด้านเลเวอเรจของ Wall Street ชื่อ Ripley ซึ่งพูดถึงโชคลาภในเพชรเจียระไนที่เขาเก็บไว้ในบ้านอย่างไม่ฉลาดนัก (ริบลีย์แสดงโดยอัลเบิร์ต บรูคส์กับทรงผมแบบไมเคิล มิลค์เกนซึ่งไม่ใช่เรื่องบังเอิญ) จากนั้นก็มีสามคนที่ร่วมกับโฟลีย์และผองเพื่อนในการบุกค้นบ้านของริปลีย์ สนูปี้ มิลเลอร์ (ดอน ชีเดิล) เป็นผลงานที่น่ารังเกียจ อดีตนักมวยจมูกแข็งและอารมณ์รุนแรง Isaiah Washington รับบทเป็นคู่หูของเขา และ Keith Loneker รับบทเป็น White Boy Rob ผู้คุ้มกันที่เงอะงะแต่จริงจังของเขา เป็นเรื่องแยบยลที่การจู่โจมเกี่ยวข้องกับความภักดีที่เปลี่ยนไป โดยโฟลีย์และซิสโกต้องต่อสู้และร่วมมือพร้อมกัน
ตัวละครเหล่านี้ล้วนมีชีวิตเป็นของตัวเอง และไม่ได้มีอยู่ตามความสะดวกของเนื้อเรื่อง ลองพิจารณางานเลี้ยงอาหารกลางวันวันเกิดพ่อ-ลูกสาวที่อ่อนโยนระหว่างคาเรน ซิสโกกับพ่อของเธอ (เดนนิส ฟารีนา) อดีตทนายความผู้มอบปืนให้เธออย่างอ่อนโยน และสังเกตเห็นฉากระหว่างบัดดี้แบรกก์กับน้องสาวที่เกิดใหม่ของเขา

ศูนย์กลางของภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ที่ผู้ร่วมงานระหว่างเจนนิเฟอร์ โลเปซและจอร์จ คลูนีย์ และทั้งสองคนนี้มีความสนุกสนานแบบไม่ต้องฝืนใจในฉากที่พวกเขาแสดงร่วมกัน ซึ่งทำให้คุณนึกถึงโบการ์ตและเบคอลล์ มีฉากยั่วยวนที่บทสนทนาตัดสลับกับการกระทำทางร่างกายที่ค่อยเป็นค่อยไป และเป็นบทสนทนาที่เราต้องการให้คงอยู่ต่อไป Soderbergh แก้ไขฉากนี้ด้วยเฟรมแช่แข็งเล็กน้อยที่เงียบสงบ ไม่มีอะไรที่เข้าคู่กันเลย แต่ทุกอย่างเข้ากันอย่างลงตัว เพื่อให้ฉากเป็นเหมือนการสาธิตภาพและรูปแบบเวลาของภาพยนตร์ทั้งเรื่อง