Miles Ahead

“Miles Ahead” เป็นภาพยนตร์แห่งความองอาจที่น่าเกลียดและกล้าหาญ รูปภาพเคลื่อนเข้าและออกจากโฟกัสในบางครั้งโดยไม่มีเหตุผล กล้องมักจะนั่งอยู่ในที่ที่ไม่คาดฝัน—ในตรอกใกล้ถังขยะ คอยดูแลจากปากของคนหนึ่งไปยังอีกคนหนึ่งอย่างอ่อนล้าระหว่างการสนทนาโดยจับที่มุมของใบหน้า มีพื้นผิว เสียง และสีสันมากมายในภาพยนตร์—แอฟริกาที่แวววาว, ผ้าไหมสีของน้ำทะเลและสีแดงเข้ม, ผิวสีน้ำตาลเข้มที่อ่อนนุ่ม, เพชรแวววาว, คราบเลือดที่คอเสื้อสีแทนสดใส, เสียงหัวเราะที่ไม่มีเสียงหัวเราะ—มันหันไปทางประสาทสัมผัส เกินพิกัด รสชาติแบบอิมเพรสชันนิสม์ที่ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้มีเสียงแตกและมีพลังที่น่าจดจำ แต่ช่วงเวลาที่อยู่ใต้ผิวหนังของฉันอาจเป็นช่วงที่เงียบที่สุดในหนัง เป็นผลพวงของการต่อสู้ระหว่าง Miles Davis (Don Cheadle) และ Frances Taylor ภรรยา/รำพึงของเขา (Emayatzy Corinealdi) เธอตื่นขึ้นมาบนเตียงเพื่อพบกับกองของขวัญที่วางอยู่ข้างๆ เธอ ทั้งขนชั้นดี ชุดเดรส และอัญมณีที่ส่องประกายระยิบระยับ ไมล์มองไม่เห็น (หรือไม่) เมื่อเขามาข้างหลังเธอเพื่อวางสร้อยคอเพชรและทับทิมไว้รอบคอของเธอ แต่ใบหน้าของเธอดูเหมือนรอยต่อที่กำลังจะขาด อัญมณีดูสวยงามน้อยลงเมื่อคุณรู้ว่ามันอยู่ในความทรงจำของบาดแผลที่ไมล์สสร้างขึ้น สีหน้าของความปรารถนาอันเจ็บปวดบนใบหน้าของฟรานเซสบ่งบอกว่าการแต่งงานของพวกเขาถึงวาระสุดท้ายแล้ว
“Miles Ahead” อาจกลายเป็นชิ้นส่วนของ hagiography ที่ดูหยาบกระด้างได้ง่ายกว่าและจมอยู่ในความเยือกเย็นมากกว่าความทุกข์ที่เน้นย้ำ เครดิตของ Don Cheadle ซึ่งไม่เพียงแต่แสดงเป็น Miles เท่านั้น แต่ยังกำกับ อำนวยการสร้าง และร่วมเขียนบทภาพยนตร์เรื่องนี้อีกด้วย ซึ่งเขาจะไม่ตกหลุมพรางที่ชีวประวัติจำนวนมากทำในที่ที่นักแสดงจมอยู่กับการบูชาตำนานที่พวกเขาทำ พวกเขากำลังเล่นที่พวกเขาไม่สามารถเห็นพวกเขาสำหรับความซับซ้อนในบางครั้งแม้เลวทราม, พวกเขาจริงๆเป็นมนุษย์.

ชีเดิลเลือกที่จะหลีกเลี่ยงความคาดหวังหลายๆ อย่างโดยให้ความสำคัญกับช่วงเวลาที่รกร้างของ Miles ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 และนำเสนอเหตุการณ์ย้อนอดีตที่น่าประหลาดใจที่ทำให้เราสะเทือนใจในอดีตของเขา เมื่อเราพบกับ Miles เขาเป็นภาพสเก็ตช์ของผู้ชาย เขากระจุยแม้ว่าความองอาจหลอกคุณได้ อย่างน้อยก็ชั่วขณะหนึ่ง อุปกรณ์จัดเฟรมเกี่ยวข้องกับ Miles ที่สัมภาษณ์โดย Dave (Ewan McGregor) นักข่าวของ Rolling Stone ที่ต้องการค้นหาว่า Miles ทำอะไรได้บ้างในช่วงหลายปีที่เขาไม่อยู่ Dave จมดิ่งลงไปในโลกที่วุ่นวายในเรื่องของเขาอย่างรวดเร็ว ซึ่งเพียงแค่หันมองมาที่เขาอย่างฉลาดพอๆ กับที่ตัวเองทำ พล็อตหลักเกี่ยวข้องกับเทปเซสชันลึกลับที่บริษัทแผ่นเสียงของ Miles กระตือรือร้นที่จะรับมือ เทปนี้ดึงดูดใจผู้จัดการจอมเจ้าเล่ห์ ฮาร์เปอร์ แฮมิลตัน (ไมเคิล สตูลบาร์ก) ที่พัวพันกับกระบวนการพิจารณา ซึ่งพยายามจะใช้มันเพื่อส่งเสริมอาชีพของลูกค้าขี้ยา จูเนียร์ (คีธ สแตนฟิลด์) ที่มีความสามารถอย่างไม่น่าเชื่อ โครงเรื่องและการดำรงอยู่ทั้งหมดของ Dave เป็นนิยายที่บริสุทธิ์ สิ่งนี้ไม่ควรทำงาน แต่การผสมผสานของอารมณ์ขันที่ไม่คาดคิด ความน่าสมเพชอย่างแท้จริง และพลังงานที่พุ่งพล่านก็เพียงพอที่จะให้อภัยหัวข้อของโครงเรื่องในปี 1970 สำหรับความผิดพลาด ชีวประวัติจะทำงานได้ดีที่สุดเมื่อไม่ได้เน้นที่จุดเล็กๆ ของความเที่ยงตรง แต่เน้นที่ความจริงทางอารมณ์ของตัวแบบ
ประสิทธิภาพของ Cheadle นั้นดูหยาบคายอย่างบริสุทธิ์ใจ เขาสาปแช่งราวกับว่าเขาพูดบทกวี เขาถือตัวเองเหมือนผู้ชายที่มีชีวิตนับพันชีวิต เขาสนใจความเท่ของ Miles น้อยกว่าที่เขาทำเกี่ยวกับโศกนาฏกรรมที่เขาทำขึ้นกับตัวเองและผู้อื่น วิธีที่เขาดูแลผู้ชายคนนั้นชัดเจนในการแสดงของเขาด้วยความซื่อสัตย์ที่มาพร้อมกับแต่ละช่วงเวลา ไม่ว่าจะเป็น Miles ที่ตีปืนใน Columbia Records หรือขอให้ Frances แต่งงานกับเขาโดยที่ผู้หญิงเปลือยสองคนนอนอยู่บนเตียงในห้องถัดไป . การแสดงสะท้อนถึงผลงานของเขาในฐานะเมาส์ในละครนีโอนัวร์เรื่อง “Devil in a Blue Dress” แต่ยังมีสิ่งที่น่าสมเพชและงานฝีมือมากกว่านี้ ชีเดิลเข้าใจความมืดมิดของไมล์สอย่างลึกซึ้งแต่ก็ไม่วางเฉย แต่เขากลับนำเสนอความขัดแย้งและการปลอมแปลงทั้งหมดของเขา—ผู้เสพติด, อัจฉริยะที่แต่งตัวเฉียบขาด, คนบ้า, คู่รัก, สามีนอกใจแต่รักใคร่

ภาพยนตร์เรื่องนี้มีความสมดุลผ่านการแสดงสนับสนุนที่ยอดเยี่ยมสองสามเรื่อง McGregor นำความเป็นกันเองมาสู่กระบวนการพิจารณา และสร้างสายสัมพันธ์ที่สะดวกสบายกับ Cheadle การผลักและดึงระหว่างพวกเขาเป็นเรื่องของพลวัตของบัดดี้/ตำรวจในตำนาน ในฐานะจูเนียร์ ซึ่งรู้สึกเหมือนเป็นกระจกเงาที่อยากรู้อยากเห็นให้กับ Miles สแตนฟิลด์มีช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมบางอย่างที่ทำตามคำสัญญาที่เขานำเสนอใน “Short Term 12” แต่ถ้าไดนามิกของ Miles/Dave คือทั้งหมดที่มีในภาพยนตร์ มันจะเป็น ผลงานสร้างสรรค์ที่สนุก เฉียบแหลม เฉียบแหลม บางครั้งก็ไม่น่าจดจำเลยนอกจากการแสดง ภาพยนตร์เรื่องนี้พบว่าจุดศูนย์กลางทางอารมณ์ที่แท้จริงเมื่อย้อนกลับไปสู่อดีต โดยเน้นที่การเกี้ยวพาราสี