Love Story | เลิฟ สตอรี่
เป็นพระเอกของเรื่อง เป็นทายาทในตระกูลมหาเศรษฐี จบการศึกษาระดับปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยฮาร์เวิร์ด วันหนึ่งเขาไปใช้บริการห้องสมุดแรดคลิฟฟ์ ได้พบและเกิดความรักกับ เจนนิเฟอร์ คาวัลเลอรี นักเรียนวิทยาลัยแรดคลิฟฟ์ เจนนิเฟอร์ เป็นเด็กสาวจากครอบครัวชั้นกรรมาชีพ เมื่อสำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยแล้ว ทั้งสองก็ตัดสินใจจะแต่งงานกัน ซึ่งไม่ได้รับความยินยอมจากพ่อของ โอลิเวอร์
IMDB : tt0066011
คะแนน : 7
ฉันอ่าน Love Story ในเช้าวันหนึ่งภายในเวลาประมาณ 14 นาที ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันต้องการค้นหาว่าทำไมคนห้าล้านครึ่งถึงซื้อมันจริงๆ ฉันไม่ประสบความสำเร็จ ฉันรู้สึกท้อแท้กับสไตล์การเขียนของ Erich Segal จนแทบไม่อยากดูหนังเลย สไตล์การเขียนร้อยแก้วของซีกัลนั้นดูขี้อายอย่างน่าขยะแขยง -- เหมือนเป็นการข้ามระหว่างการล้อเลียนเฮมิงเวย์กับคำแนะนำบนกระป๋องซุป -- เรื่องราวของเขาติดเชื้อร้ายแรง
อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือภาพยนตร์เรื่อง Love Story นั้นดีกว่าหนังสืออย่างไม่มีที่สิ้นสุด ฉันคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับรสนิยมที่เงียบสงบของ Arthur Hiller ผู้กำกับซึ่งใส่ทุกสิ่งที่ Segal คิดว่าเขาฉลาดที่จะละทิ้ง เช่น สี ลักษณะนิสัย บุคลิกภาพ รายละเอียด และพื้นหลัง สิ่งที่น่าสนใจคือฮิลเลอร์ได้บันทึกภาพยนตร์ไว้โดยไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรในหนังสือมากนัก ทั้งบทภาพยนตร์และนวนิยายเขียนขึ้นพร้อมกัน ฉันเข้าใจ และถ้าคุณอ่านหนังสือ คุณก็อ่านบทภาพยนตร์เป็นหลัก ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนักนอกจากการพบกันครั้งสุดท้ายระหว่างออลิเวอร์กับพ่อของเขา ฮิลเลอร์รู้สึกว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ควรจบลงที่เด็กชายคนเดียว และเขาคิดถูก มิฉะนั้น เขาจะใช้สถานการณ์และบทสนทนาของ Segal ตลอด
แต่ตัวละครซีกัลบนกระดาษนั้นไร้ซึ่งบุคลิกใดๆ เลย ซึ่งแท้จริงแล้วพวกเขาอาจมีความโปร่งใส Ali MacGraw และ Ryan O'Neal ผู้รับบทเป็นคู่รักในภาพยนตร์ ทำให้พวกเขามีชีวิตขึ้นมาในแบบที่นวนิยายเรื่องนี้ไม่เคยแม้แต่จะพยายาม พวกเขาทำได้เพียงแค่อยู่ที่นั่นและมีบุคลิกภาพ
เรื่องราวตอนนี้เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าไม่มีประโยชน์ที่จะสรุปให้คุณฟัง แต่อยากให้พิจารณานัยยะของ "Love Story" ว่าเป็นหนังสาม สี่ หรือห้าผ้าเช็ดหน้าที่อยากให้คนดูร้องไห้ในตอนจบ นี่เป็นจุดประสงค์ที่ไม่สมควรหรือไม่? ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่คู่ควรอย่างที่นิวส์วีกคิดหรือไม่ เพียงเพราะว่ามันถูกประดิษฐ์ขึ้นเพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่สวยงามและน่าเศร้าให้เราฟัง ฉันไม่คิดอย่างนั้น ไม่มีอะไรที่น่าดูถูกเกี่ยวกับการถูกกระตุ้นด้วยความสุขจากละครเพลง, เขย่าขวัญด้วยหนังระทึกขวัญ, สู่ความตื่นเต้นโดยชาวตะวันตก ทำไมเราไม่ควรหมอกลงเล็กน้อยในเรื่องราวเกี่ยวกับคู่รักหนุ่มสาวที่แยกจากกันด้วยความตาย?