Live and Let Die | พยัคฆ์มฤตยู 007 [James Bond: Roger Moore]

Live and Let Die ถือเป็นการแจ้งเกิดที่งดงามของ Moore ในฐานะบอนด์ ซึ่งผู้ชมพากันยอมรับ (ส่วนหนึ่งเพราะเขาดังจากบทสิงห์สำอางสุดหล่อ ไซมอน เทมปลาร์ ในซีรี่ส์ The Saint) หนังโกยเงินไป $126.3 ล้าน คืนฟอร์มหนัง 007 ได้อีกต่างหาก

ผมค่อนข้างชอบตอนนี้นะครับ มันสนุก ดูเพลิน มีโลเกชั่นที่หลากหลาย เป็นการผสมผสานที่ค่อนข้างดีระหว่างหนังบอนด์กับหนังผิวสี ออกมาสนุกกลมกล่อมไม่ขาดไม่เกิน พร้อมหยอดอารมณ์ขันแบบพอเหมาะ ตามด้วยแอ็กชันถึงเครื่อง โดยเฉพาะฉากไล่ล่าทางเรือที่มันส์สาแก่ใจ กับเรื่องราวก็เข้าสมัยเป็นอย่างยิ่ง เพราะตอนนั้นโลกกำลังตื่นตัวเรื่องยาเสพติดพอดี

จุดเด่นต่อมาคือ Seymour สาวบอนด์สวยหวาน ที่หนุ่มๆ พากันหลงใหลในความน่ารักของเธอทั้งสิ้น ซึ่งว่ากันว่าทีแรกบทโซลิแทร์นี้จะเป็นสาวผิวดำครับ ร่ำๆ ว่าจะให้ Diana Ross มาสวมบท แต่สองผู้สร้างก็คิดว่าอยากให้ตัวเอกมีบุคลิกลักษณะคล้ายที่ Ian Fleming วาดภาพไว้มากกว่า เลยหันมาเลือกระหว่างสองสาวสวยตาคมอย่าง Catherine Deneuve และ Seymour ซึ่งที่สุดแล้ว ความหวานของรายหลังก็ชนะใจทีมงานไป

ตัวร้ายในเรื่องก็ถือว่าน่าจดจำไม่เลว แม้คานังก้าเองอาจไม่ร้ายมากมาย แต่วายร้ายมือรองตัวอื่นๆ กลับน่าสนใจ ไม่ว่าจะทีฮีหรือบารอน เซมิดี้ ที่เพิ่มอารมณ์ “ขนลุกเล็กๆ” ให้กับหนังได้อย่างดี โดยเฉพาะในตอนจบของเรื่อง

และที่ลืมไม่ได้คือเพลงนำประจำตอนที่ได้ Paul McCartney ร่วมแต่งร่วมร้อง จนได้เข้าชิงออสการ์และติดอันดับ Top Ten ฮิตอยู่หลายสัปดาห์ และนี่ยังเป็นบอนด์ตอนแรกที่ใช้เพลงจังหวะร็อคมาเป็นเพลงประจำตอนด้วย

จัดว่าเป็นก้าวแรกที่มั่นคงใช้ได้ทีเดียวครับ สำหรับเจมส์ บอนด์คนใหม่ที่ชื่อ Roger Moore ส่วนลีลาความเป็นบอนด์นั้นก็จัดว่าเป็นมาดใหม่ บอนด์ของ Moore จะหล่อเหลา น่ารัก กรุ้มกริ่มและเต็มไปด้วยอารมณ์ขัน ครั้นพอถึงเวลาต้องลงสนามพะบู๊ ก็ออกหมัดซัดเหล่าร้ายได้ ซ้ำยังอุดมความฉลาดและเท่ห์แบบเต็มที่ ครบเครื่องขนาดนี้ Moore เลยกลายเป็นบอนด์คนใหม่ในใจผู้ชมไปโดยปริยาย