Lethal Weapon | ริกก์คนมหากาฬ

ใน Die  Hard เลือกปิดเรื่องด้วยเพลง Let It Snow แล้วทำให้บรรยากาศของหนังผ่อนคลายกลายเป็นความสุขรับคริสมาสต์ไปในทันที  แต่ Lethal Weapon ที่ออกฉายก่อนหน้าหนึ่งปีเลือกเปิดเรื่องด้วยเเพลง Jingle Bell Rock ขัดกับภาพเหตุการณ์รุนแรงของการฆาตกรรมในฉากเปิดเรื่อง มันเป็นอารมณ์ที่ขัดกันมากระหว่างเพลงประจำเทศกาลก่อนหน้าและเหตุในหนัง ทว่า Lethal Weapon ก็ทำให้ผมรับรู้ความรู้สึกได้ว่านี่ก็คือหนังอีกเรื่องประจำเทศกาลคริสต์มาส

เป็นเวลามากกว่า 30 ปีที่ทั้ง Lethal weapon(1987) และ Die  Hard (1988) ถูกนำมาเปรียบเทียบกันในทุกๆด้าน แน่นอนว่าทั้งคู่คือหนังแอ็คชั่นคลาสสิคแห่งยุค 80 อย่างแน่นอน และประสบความสำเร็จในระดับสูงมากด้วยกันทั้งคู่(ไม่นับรวมภาคต่อที่ Die Hard ยิ่งทำ ยิ่งออกทะเล แต่ Lethal Weapon ยิ่งทำภาคต่อ ยิ่งอยากดูอีก) แต่ในแง่ของความเป็นหนังประจำเทศกาลคริสต์มาสผมยังรู้สึกอยู่ว่า Lethal Weapon ทำได้เหนือกว่า Die Hard นิดๆ

จอห์น แม็คเคลนมีปัญหากับครอบครัวเขาแยกกันอยู่กับภรรยาและรับรู้ว่าทั้งคู่มีปัญหากันแน่ๆ แต่มาร์ติน ริกส์คือผู้ยึดมั่นกับครอบครัว เมื่อภรรยาตายจากไปเขาก็ไม่อยกมาชีวิตอยู่ จนเมื่อมาจับคู่กับจ่าโรเจอร์ เมอร์ทัฟฟ์ ทำให้เขากลับมารู้สึกถึงครอบครัวอีกครั้ง Lethal Weapon จึงเป็นหนังที่มีประเด็นสำคัญที่แสดงถึงความสัมพันธ์-สำคัญของครอบครัว  และหนังเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับความเสียสละต่อหน้าที่และการอยู่ร่วมกันของครอบครัว ตัวละครที่เมอร์ทัฟฟ์ที่แดนนี่ โกลเวอร์แสดงจึงกลายเป็นที่รักของผู้ชม และทำหน้าที่ให้เรายึดเหนี่ยวต่อครอบครัวได้

แต่ไม่ว่าอย่างไรทั้ง  Lethal weapon และ Die  Hard ก็ทำให้ตอกย้ำความคิดว่ายุคที่หนังแอ็กชั่นเป็นที่ชื่นชอบมากที่สุดสำหรับผมแล้ว ยังเป็นหนังแอ็คชั่นในยุค 80 ที่ทั้งฉลาดทั้งมีแง่คิด มีอิทธิพลจนถึงปัจจุบัน