Kung Fu Tootsie | ตั๊ดสู้ฟุด

เมื่อเทียบกับผลงานยุคแรกๆ ของจตุรงค์ มกจ๊ก สไปซี่ บิวตี้ควีน ของกรุงเทพฯ ผลงานชิ้นเอกนี้ก็ไม่น้อยหน้า แต่ "Kung Fu Tootsie" ลุยลึกเกินกว่าจะรับคำแนะนำที่แท้จริงได้ ถึงกระนั้นเขาก็ค่อนข้างน่าขบขัน และแม้ว่าเขาจะล้อเลียนเกย์ สาวประเภทสอง และสาวประเภทสอง ความเห็นอกเห็นใจก็อยู่ข้างพวกเขาเสมอ ผู้ชายที่ปรากฎตัวในหนังแก๊งสเตอร์ทุกคนต่างก็อ้วนกันหมด

แก่นแท้ของเรื่อง "Kung Fu Tootsie" เป็นการล้อเลียนของภาพยนตร์มาเฟียซึ่งชัดเจนอยู่แล้วในลำดับการเปิด: ในนั้น ผู้บรรยายจะเขย่าความสัมพันธ์ในครอบครัวและความพัวพันของเผ่าด้วยความเร็วสูง เพียงเพื่อประกาศในตอนท้าย ว่าทุกอย่างถูกลืมไปแล้ว พูดตามตรง ฉันมักจะรู้สึกแบบนั้นกับภาพยนตร์จีน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผลงานของ Shaw Brothers ซึ่งมีการแนะนำตัวละครในตอนเริ่มต้นที่ใช้เวลานานและชื่อที่คุณจำไม่ได้ในชีวิต

จากนั้นก็ถึงคราวของมาเฟียเจ้าพ่อ ลูกน้อง อันธพาลและหญิงร้าย และในบางครั้งหว่องเฟยหงก็เช่นกัน มุขตลกเหล่านี้ล้วนสะท้อนความรู้สึกได้ดีที่สุด อารมณ์ขันไทยระดับต่ำโดยทั่วไปนั้นสนุกน้อยกว่ามาก: การผายลมที่นี่ ความฮิสทีเรียที่นั่น ท่าทางแปลก ๆ ที่นั่น ไม่ต้องพูดถึงพวกอ้วนวอกแวกในชุดแดร็ก ฉันไม่คัดค้านที่จะแสดงให้เกย์อ้วนๆ ที่ชอบแต่งตัวผู้หญิง แต่ในภาพยนตร์แบบนี้ ความตั้งใจเบื้องหลังคือล้อเล่น ความเจ็บปวดที่สวยงามเป็นวิธีความสนุก? ใช้งานได้เพียงไม่กี่วินาที

"Kung Fu Tootsie" อย่างน้อยก็สั้นน่าพอใจ นำเสนอฉากต่อสู้ที่แข็งแกร่งสองฉาก จัดการกับความคิดโบราณอย่างมีความสุข และนำเสนอนักแสดงที่ร่าเริง ด้วยความปรารถนาดีมากมาย นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคะแนนปานกลาง แต่ควรเตรียมพร้อมเสมอที่จะเข้าสู่อาณาจักรที่ต่ำที่สุดของวงการบันเทิงไทย มันไม่ค่อยมีระดับใด ๆ แต่ในทางกลับกันทำให้ผู้ชมที่ไม่ใช่ชาวไทยตกใจ ใครก็ตามที่กล้าโจมตีหมัดใบ้จะได้รับรางวัลด้วยเสียงหัวเราะเล็กน้อย โรงภาพยนตร์คุณภาพ? ไม่เลย! ตลก? เป็นครั้งคราวอย่างแน่นอน