Girl : ฝันนี้เพื่อเป็นเกิร์ล

กิตติศัพท์ของ Girl งานกำกับของ ลูคัส ดอนต์ จากเบลเยี่ยมถือว่าได้รับการตีฆ้องร้องป่าวมาแต่ไกล โดยกวาดรางวัลและคำชมขนมากองเรียกแขกกันตั้งแต่งานเทศกาลหนังเมืองคานส์ ทั้งรางวัลนักแสดงนำชายของ วิคเตอร์ โพลสเตอร์ ในสายนอกประกวด ( Un Certain Regard) และ ลูคัส ดอนต์ เองที่กวาดทั้ง กล้องทองคำ (Camera D’or) และปาล์มเควียร์สำหรับหนังสาย LGBTQ ถือเป็นหนังต้อนรับเทศกาลรางวัลเปิดศักราชปี 2019 ได้อย่างน่าสนใจ รวมถึงความอื้อฉาวของหนังที่นำเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะมาแสดงฉากเซ็กส์และโป๊เปลือยอันล่อแหลม

นอกจากการได้เรียนบัลเลต์ในโรงเรียนระดับประเทศแล้ว ลาฮา (วิคเตอร์ โพลสเตอร์) มุ่งหวังเพียงจะได้เป็นผู้หญิงโดยสมบูรณ์ แต่กระบวนการต่างๆกว่าที่เขาจะได้สิทธิในการแปลงเพศกลับโหดหินไม่แพ้การฝึกเต้นบัลเลต์ที่อาจสร้างรอยแผลทั้งทางกายและจิตใจได้อย่างแสนสาหัสที่มาทดสอบจิตใจของลาฮาว่าเขาจะได้เป็นผู้หญิงอย่างใจปรารถนาหรือไม่ 

ก่อนอื่นขอเตือนไว้ก่อนว่าใครหวังจะได้ดูหนังนักเต้นบัลเล่ต์เต้นเพื่อฝัน หรือหนังดราม่าสุดเค้นอารมณ์แบบ เพลงสุดท้าย ของอาพิศาล อัครเศรณี ขอให้หลีกเลี่ยง Girl ซะ เพราะตัวหนังถูกบอกเล่าให้ถูกจริตคอหนังยุโรปแบบทุกกระเบียดนิ้ว ทั้งการให้ข้อมูลตัวละครเท่าที่จำเป็น – ลาฮา กะเทยเยาวชนที่กำลังยื่นขอให้รัฐอนุมัติให้แปลงเพศและยังต้องหาพื้นที่ยืนในโรงเรียนสอนบัลเลต์ที่มีเพศเพียง 2 ในสังคมอันโหดร้าย แถมคอนฟลิกต์ของเรื่องยังบางเบา ไม่ได้มีตัวอิจฉาหรือคนใจร้ายมาเป็น แอนทาโกนิสต์ชัดเจน

แต่กระนั้นก็ใช่ว่าหนังจะถูกบอกเล่าอย่างน่าเบื่อหน่ายเพราะลูคัส ดอนต์ มั่นใจในพลังของเรื่องเล่าตัวเองมากพอจนเลือกใช้ภาพปานกลางและภาพใกล้มาถ่ายทอดชีวิตกะเทยอย่างลาฮาได้อย่าง เย้ายวน และ ตรึงอารมณ์ แถมยังกำหนดจังหวะเรื่องโดยเฉพาะการวางบอมบ์ให้คนดูซี้ดปากกับฉากคอนฟลิกต์ที่ดูเหมือนธรรมดาอย่างฉากที่ครูให้ ลาฮา ปิดตาแล้วโหวดว่านักเรียนหญิงมีปัญหามั้ยที่ ลาฮา จะได้เปลี่ยนชุดในห้องเดียวกับพวกเธอ ซึ่งด้วยความที่หนังปูคาแรกเตอร์ ลาฮา ให้เราผูกพันมาระดับหนึ่งแล้วเลยกลายเป็นฉากที่คนดูเหมือนถูกตบหน้ากลางสี่แยกไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ แถมหลังจากนั้นบทหนังยังโยนคลื่นสึนามิมาซัดชีวิตลาฮาและคนดูมาอีกหลายระลอก ทั้งหนักหน่วงทว่าไม่ดูจงใจจนกลายเป็นละครน้ำเน่า และท่ามกลางความนิ่งของหนังในที่สุดมันก็นำพาเราไปสู่จุดไคลแมกซ์สุดช็อกได้อย่างชวนสะพรึง