Duck Butter | ดั๊กบัทเตอร์ ความรักนอกกรอบ

Naima (Alia Shawkat) และ Sergio (Laia Costa) เพิ่งพบกัน แต่ต้องการใช้เวลา 24 ชั่วโมงร่วมกัน นั่นหมายถึงมีเซ็กส์ทุก ๆ ชั่วโมง ทำทุกอย่างด้วยกันและไม่ได้นอน เป็นแนวคิดที่ลึกซึ้งและลึกซึ้งโดยยึดตามความเชื่อที่ว่าเราเสียช่วงเวลาที่ดีที่สุดไปในความสัมพันธ์เพื่อสร้างความสบายใจกับใครสักคน และปล่อยให้ความรู้สึกก่อตัวขึ้น ทำไมไม่ลองเล่นให้หมดในคราวเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อท่องคลื่นสึนามิที่น่าสนใจ? มันเป็นความคิดที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงสำหรับนักแสดงในลอสแองเจลิสผู้โดดเดี่ยวอย่างไนมาซึ่งกลัวที่จะใกล้ชิดกับผู้คนมากพอที่จะรักเธอ

เรื่องแปลกๆ บางอย่างเกิดขึ้นใน “Duck Butter” ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าเป็นเรื่องราวของไนมามากกว่าคู่รัก ภาพยนตร์เรื่องนี้เริ่มต้นจากกองถ่ายของผู้กำกับคนละคน—ทำให้ผู้กำกับคนนั้นคือเจย์และมาร์ค ดูพลาส Naima แห่ง Shawkat พยายามทำให้ตัวเองภูมิใจในกองถ่ายที่มีนักแสดง Kumail Nanjiani และ Lindsay Burdge (เล่นมุกตลกกันสองสามเรื่อง) แต่ Naima ก็ไม่ได้อยู่ในหน้าเดียวกัน แนวทางการแสดงระหว่างไนมากับนักแสดงร่วมมีความแตกต่างกัน แต่นั่นคงเป็นไปไม่ได้ ภาพยนตร์ของผู้กำกับ Miguel Arteta ไม่ได้ระบุชัดเจนว่านี่เป็นการเสียดสีเล็กน้อยเกี่ยวกับการท่องอินดี้ที่เหมือน Duplass หรือการกล่าวโทษตนเองเกี่ยวกับการผลิตของเขาเองที่ตามมา แต่ “Duck Butter” ก้าวไปสู่สิ่งต่อไป อากาศทั่วไปที่พิสูจน์แล้วว่าปราศจากความกระตือรือร้นในความผิดพลาด

ความแปลกประหลาดก็เกิดขึ้นกับ Sergio ผู้ซึ่งได้รับการแนะนำให้รู้จักกับการแสดงตนที่ยิ่งใหญ่ ในฉากแรกของเธอ เธอเริ่มเพลงสไตล์ Lou Reed บนเวทีที่ดูเหมือนไม่มีพิษมีภัย จากนั้นจึงพักดนตรีเพื่อจุมพิตผู้หญิงต่างๆ ในฝูงชน เป็นท่าทางที่โรแมนติกสำหรับทุกคน Naima ยังคงติดอยู่แต่สงวนไว้ และศึกษาเธออย่างเขินอายเหมือนตัวละครของ Cody Horn เมื่อเธอเห็น Channing Tatum ครั้งแรกใน “Magic Mike” Sergio เป็นเวทมนตร์เช่นกัน แต่ภาพยนตร์ที่มีเธอดูเหมือนจะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับพลังของเธอ

Shawkat และ Costa มีคุณสมบัติทางเคมีที่ชัดเจน และแต่ละคนต่างก็สร้างตัวละครที่อยากรู้อยากเห็นและท้าทาย เมื่อรวมกันแล้ว พวกเขาให้ภาพที่ละเอียดอ่อนของสายสัมพันธ์ที่สามารถคลิกได้สำหรับคนสองคน ไม่ว่าพวกเขาจะรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงหรือไม่กี่ปีก็ตาม มันเป็นสคริปต์มากกว่าซึ่งกำหนดโดยส่วนใหญ่ด้วยความรวดเร็วทางศิลปะที่ไม่สุก (ในขณะที่ Sergio สนับสนุนให้ Naima แกล้งทำเป็นว่าเธอตะโกนใส่แม่ของเธอเอง) และความหุนหันพลันแล่นที่น่าเบื่อในขณะที่ขาดการบรรยายที่สำคัญ เช่นเดียวกับที่ไนมาและเซอร์จิโอกำลังทำ ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นการทดลองความสัมพันธ์ที่หุนหันพลันแล่นและหายวับไปอย่างรวดเร็วพร้อมผลลัพธ์ที่หลากหลาย

ตะขอกลางของเรื่องเป็นแนวคิดที่ฉุนเฉียวสำหรับคนสองมือ และ “เป็ดบัตเตอร์” เล่นเป็นคีย์ที่ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ บางทีอาจจะมากเกินไป ใครๆ ก็นึกภาพนักเล่าเรื่องคนอื่นๆ ที่เน้นให้เห็นถึงความแหวกแนวของความสัมพันธ์แบบเต็มรูปแบบซึ่งแสดงออกมาตลอด 24 ชั่วโมง แต่วิสัยทัศน์ของ Arteta ไม่ได้มีความเร่งด่วนที่สำคัญ แทบไม่มีการเอ่ยถึงเวลาที่ความผูกพันเกิดขึ้น และเมื่อมีคนพูดว่า "เราไม่ได้มีเพศสัมพันธ์ในสองชั่วโมง" คุณรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างมากและสิ่งที่แปลว่าในภาพรวม

“เนยเป็ด” จะได้รับความสนใจมากขึ้นหากคุณพิจารณาความวิตกกังวลของไนมา—และเธอต่อสู้กับมัน—เป็นความสนใจหลัก แทนที่จะเป็นอะไรที่เปิดเผยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ เมื่อเธอเผชิญกับความกลัวทางอารมณ์ ไนมามีคู่ที่เข้มแข็งกับเซอร์จิโอที่มีอิสรเสรีมากกว่า ซึ่งใช้การร้องเพลง การวาดภาพ และอื่นๆ เพื่อให้แน่ใจว่าจะได้ยินเธอ ร่วมเขียนโดย Shawkat และ Arteta มีธีมที่ไม่สั่นคลอนในที่นี้เกี่ยวกับผู้หญิงที่มีศิลปะสองคนที่พยายามค้นหาเสียงของพวกเขา มันเป็นเรื่องของปัญหามากกว่าที่ “เนยเป็ด” สร้างสิ่งที่ต้องการจะพูดตามไปด้วย