Doc Hollywood | ด็อคเตอร์หัวใจพลอมแพลม

จากตัวอย่างภาพยนตร์ ฉันคาดหวังว่า "Doc Hollywood" จะเป็นหนังตลก และมันเป็นหนังตลก แต่มันก็ทำให้ฉันประหลาดใจด้วยการเป็นเรื่องราวความรักและค่อนข้างดี - ประเภทที่คู่รักฉลาดพอที่จะรู้เหตุผลทั้งหมดว่าทำไมพวกเขาไม่ควรอยู่ด้วยกัน แต่รักมากเกินไปที่จะดูแล

ภาพยนตร์เรื่องนี้นำแสดงโดยไมเคิล เจ. ฟ็อกซ์ นักแสดงที่รู้วิธีที่จะเงียบและน่าดึงดูดโดยที่ดูเหมือนไม่ได้ทำงาน ในขณะที่เพิ่งสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนแพทย์ที่กำลังเดินทางจากวอชิงตันไปยังลอสแองเจลิส
เขารอคอยที่จะได้งานทำเงินสูงในฐานะศัลยแพทย์พลาสติก มันเป็นสนามที่ดี "ท้ายที่สุดแล้ว" เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งบอกเขาว่า "การผ่าตัดเรียบร้อย ค่าตอบแทนดี และไม่มีใครตายเพราะคุณ" ฟ็อกซ์รู้สึกผิดเล็กน้อยเกี่ยวกับการลงสนาม แต่เขาก็รู้สึกทะเยอทะยานอย่างมากเช่นกัน และเขาตั้งตารอที่จะได้รับเงินเดือนจากแคลิฟอร์เนีย
อย่างไรก็ตาม ระหว่างการขับรถไปตามชายฝั่ง เขากลับหลงทางในหมู่บ้านเล็ก ๆ ของเกรดี ("Squash Capitol of the South") ในเซาท์แคโรไลนา ซึ่งรถของเขาไถลผ่านรั้วของผู้พิพากษาท้องถิ่น และเขาถูกตัดสินให้ทำงานปล่อยตัวที่ โรงพยาบาล. ชาวบ้านรวมตัวกันอย่างรวดเร็วในการสมรู้ร่วมคิดเพื่อเกลี้ยกล่อม "ด็อก ฮอลลีวูด" ให้ตั้งถิ่นฐานในเกรดี้ เขาไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับความคิดนี้ แต่ก่อนที่เขาจะพบกับลู (จูลี วอร์เนอร์) ซึ่งขับรถพยาบาลและกำลังศึกษาเรื่องบาร์และเป็นคนที่สุดยอดมาก

"ด็อกฮอลลีวูด" ไม่ใช่หนังคอมเมดี้แบบเหวี่ยงๆ เหวี่ยงๆ มันค่อนข้างจะหวานแหววมากกว่าเฉลียวฉลาด และถึงแม้โครงร่างทั่วไปจะดูคุ้นเคย แต่สีสันในท้องถิ่นส่วนใหญ่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ภาพยนตร์เรื่องนี้กำกับโดย Michael Caton-Jones ผู้มีความสามารถพิเศษในการหานักแสดงตัวละครที่เหมาะสมเพื่อสร้างสีสันให้กับท้องถิ่น แทนที่จะเป็นคนบ้าๆ บอๆ และนักปรัชญาบ้านๆ เขาใช้นักแสดงตัวละครดีๆ อย่าง David Ogden Stiers (ในฐานะนายกเทศมนตรีท้องถิ่นและหัวหน้าฝ่ายสรรหาบุคลากร), Barnard Hughes (ในฐานะแพทย์ท้องถิ่นที่แก่ชรา), Woody Harrelson (ผู้ซึ่งไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าเขา ค่อนข้างจะเอาชนะฟ็อกซ์หรือไม่ก็ขายประกันให้เขา) บริดเจ็ต ฟอนดา (ในฐานะคนท้องที่) และจอร์จ แฮมิลตัน (ได้รับเลือกให้เป็นศัลยแพทย์ตกแต่งอย่างสมบูรณ์แบบ และเตือนเราว่าพรสวรรค์ของเขา แม้ว่าจะถูกจำกัดความไว้อย่างแคบๆ
เมืองเกรดี (อันที่จริงคือเมืองมิคาโนปี รัฐฟลอริดา) ก็เป็นตัวละครในภาพยนตร์เช่นกัน โดยมีรูปปั้นของฮีโร่ในท้องถิ่นที่ถือสควอชอยู่ในมือ เช่นเดียวกับเมืองเล็กๆ ในภาพยนตร์ฮอลลีวูด เมืองนี้มีขบวนพาเหรด งานเฉลิมฉลองวันครบรอบ และการแสดงดอกไม้ไฟตลอดการดำเนินเรื่อง แต่ Caton-Jones สนุกไปกับขบวนพาเหรด สำหรับฉากรักเล็ก ๆ ที่อ่อนโยน ออกแบบท่าเต้นและถ่ายภาพได้อย่างสมบูรณ์แบบ ขณะที่ฟ็อกซ์และวอร์เนอร์เต้นเพลง "Crazy" ของแพตซี่ ไคลน์ ผู้คนทั้งหมดก็หลุดออกจากฉากหลังและเหลือเพียงแสงไฟสว่างจ้าเท่านั้น
เคมีเข้ากันได้ระหว่างฟ็อกซ์และวอร์เนอร์ (ซึ่งกำลังเปิดตัวภาพยนตร์ของเธอหลังจากผลงานทางทีวีเช่น "Star Trek: The Next Generation") พวกเขาเข้ากันได้ดี ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบทภาพยนตร์โดยเจฟฟรีย์ ไพรซ์, ปีเตอร์ เอส. ซีแมน และแดเนียล ไพน์ไม่ได้ให้คำพูดที่สนุกสนานแก่พวกเขา พวกเขามีการสนทนาที่สมเหตุสมผลซึ่งในที่สุดความรักก็ผลิบาน

เรื่องราวความรักเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ประเภทที่ยากที่สุดในการสร้าง

เรื่องของเซ็กส์และความเร่าร้อนได้ง่ายขึ้น สิ่งที่ความรักต้องการคือความสามารถในการทำให้คนที่รักเป็นอุดมคติ และรู้สึกมีความสุขแบบหลงตัวเองเพราะคนๆ นั้นได้รับความรักจากสิ่งล้ำค่าเช่นนี้ บทสนทนาและโครงเรื่องและอื่น ๆ ทั้งหมดเกิดขึ้นเป็นอันดับสองจากความเชื่อมั่นว่าคนสองคนมีตากันเท่านั้น ฟ็อกซ์และวอร์เนอร์สร้างความรู้สึกนั้น ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไม "ด็อก ฮอลลีวูด" จึงเป็นที่รักของภาพยนตร์