Coco | วันอลวน วิญญาณอลเวง

"Coco" เป็นเรื่องราวที่สดใสของเด็กหนุ่มที่อยากเป็นนักดนตรีและพบว่าตัวเองกำลังติดต่อกับโครงกระดูกพูดได้ในดินแดนแห่งความตาย กำกับการแสดงโดย Lee Unkrich ("Toy Story 3") และเอเดรียน โมลินา แอนิเมเตอร์มากประสบการณ์ของ Pixar และวาดลวดลายจากนิทานพื้นบ้านเม็กซิกันและการออกแบบแบบดั้งเดิมอย่างมาก มีดนตรีที่จับใจ โครงเรื่องที่ซับซ้อนแต่เข้าใจได้ และเกร็ดตลกขบขันในประเทศและการเสียดสีสื่อ เวลาส่วนใหญ่ของภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นหนังตลกขบขันที่ให้ความรู้สึกแบบ "กลับสู่อนาคต" การแสดงฉากแอ็คชั่นที่ยิ่งใหญ่และให้ข้อมูลโครงเรื่องใหม่แก่ผู้ชมทุกๆ 2-3 นาที แต่แน่นอนว่าในฐานะภาพยนตร์ของ Pixar "Coco" ก็กำลังสร้างเช่นกัน ไปสู่ช่วงเวลาที่ท่วมท้นทางอารมณ์ หลบๆ ซ่อนๆ จนคุณอาจประหลาดใจที่พบว่าตัวเองกำลังเช็ดน้ำตา แม้ว่าสตูดิโอจะใช้กลยุทธ์แอบโจมตีมานานหลายทศวรรษแล้วก็ตาม
ฮีโร่ของภาพยนตร์เรื่องนี้คือ มิเกล ริเวียรา วัย 12 ปี (ให้เสียงโดยแอนโธนี กอนซาเลซ) อาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ของซานตา เซซิเลีย เขาเป็นเด็กจิตใจดีที่ชอบเล่นกีตาร์และยกย่องนักร้องนักแต่งเพลงที่โด่งดังที่สุดในช่วงทศวรรษที่ 1920 และ 30 Ernesto de la Cruz (เบนจามิน แบรตต์) ซึ่งเสียชีวิตเมื่อระฆังโบสถ์ขนาดใหญ่ตกลงมาบนศีรษะของเขา แต่มิเกลต้องปิดเป็นความลับเพราะครอบครัวของเขาห้ามไม่ให้สมาชิกในวงแสดงดนตรีนับตั้งแต่คุณปู่ทวดของมิเกลจากไป ละทิ้งคนที่เขารักเพื่อไล่ตามความฝันในการเป็นดาราอย่างเห็นแก่ตัว อย่างน้อยนั่นคือเรื่องราวอย่างเป็นทางการที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น มันจะถูกท้าทายเมื่อหนังเปิดตัว ไม่ใช่ผ่านเรื่องราวนักสืบแบบดั้งเดิม (แม้ว่า “Coco” จะมีองค์ประกอบลึกลับ) แต่ผ่านการเดินทางของ “Alice in Wonderland” ไปยังดินแดนแห่งความตาย ซึ่งพระเอกเข้าถึงผ่านหลุมฝังศพ ของบรรพบุรุษของเขา

ครอบครัวและมรดกที่แสดงออกผ่านการเล่าเรื่องและบทเพลง นี่คือความลุ่มหลงของ “โคโค่” หนึ่งในสิ่งที่น่าสนใจที่สุดเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้คือวิธีการสร้างโครงเรื่องของสมาชิกในครอบครัวของมิเกล ทั้งคนเป็นและคนตาย ขณะที่พวกเขาต่อสู้เพื่อตัดสินการเล่าเรื่องอย่างเป็นทางการของคุณปู่ผู้ยิ่งใหญ่ของมิเกล และการหายตัวไปของเขาจากการเล่าเรื่องมีความหมายอย่างไรต่อ กลุ่มขยาย ตัวละครชื่อเรื่องคือคุณย่าของฮีโร่ (เรนี วิกเตอร์) ผู้ซึ่งบอบช้ำจากการหายตัวไปของพ่อของเธอ ในวัยชรา เธอกลายเป็นคนเกือบเงียบ นั่งอยู่ที่มุมห้องและจ้องมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า ราวกับถูกสะกดจิตด้วยภาพยนตร์เก่าแสนหวานที่วนเวียนอยู่ในความคิดของเธอตลอดเวลา