Bleeding Steel | โคตรใหญ่ฟัดเหล็ก

เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ผู้จัดจำหน่ายภาพยนตร์ชาวอเมริกันมองว่าภาพยนตร์เอเชีย แม้กระทั่งภาพยนตร์ที่ทำลายสถิติอย่าง "Wolf Warrior 2" และ "Baahubali 2: The Conclusion" เป็นภาพยนตร์นำเข้าเฉพาะกลุ่ม บริษัทอเมริกัน เช่น Sony Pictures และบริษัท Weinstein Company ในอดีต ต่างก็ฝังหรือปล่อยภาพยนตร์เอเชียส่วนใหญ่ที่เผยแพร่ที่นี่ในอเมริกาโดยประมาทหรือประมาทเลินเล่อ เพราะพวกเขาคิดว่าภาพยนตร์เหล่านี้ไม่มีผู้ชมที่คู่ควรกับผู้พูดภาษาแม่

ตัวอย่าง: Lionsgate Premiere กำลังเผยแพร่ "Bleeding Steel" อีกครั้ง ซึ่งเป็นเกมสุดท้ายของ Jackie Chan สี่เรื่องในปี 2017 ของซูเปอร์สตาร์ฮ่องกง หลังจากทิ้งภาพยนตร์เรื่องนี้ในโรงภาพยนตร์ไม่กี่แห่งในสหรัฐฯ เมื่อเดือนธันวาคมที่ผ่านมา (รวมถึง Loews 34th Street 14 ของแมนฮัตตัน) . เพื่อความเป็นธรรม: ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้เผยแพร่ครั้งแรกในอเมริกาโดย Lionsgate แต่เป็นผู้จัดจำหน่าย United Entertainment Partners ของจีน (นักประชาสัมพันธ์ชาวอเมริกันของภาพยนตร์เรื่องนี้อ้างว่าภาพยนตร์เรื่อง "Bleeding Steel" ของ Lionsgate ออกฉายในเดือนกรกฎาคม "ไม่ใช่การวางจำหน่ายซ้ำ" เนื่องจากพวกเขากำลังทำซ้ำเวอร์ชันภาษาอังกฤษของภาพยนตร์เรื่องนี้ในขณะที่ภาษา "จีน" ถูกตัด [อันที่จริงมันคือภาษาจีนกลาง] ฉายครั้งแรกใน อเมริกาเมื่อเดือนธันวาคมที่ผ่านมา)

ความศรัทธาของไลออนส์เกตใน "Bleeding Steel" อาจเป็นขั้นตอนเบื้องต้นในทิศทางที่ถูกต้อง แม้ว่าเหตุผลของพวกเขาในการแยกแยะซูเปอร์ฮีโร่/ตลกแนวไซไฟ-คอมเมดี้ของออสเตรเลียออก ในเวลานี้และอิงจากคุณภาพของภาพยนตร์เป็นส่วนใหญ่—น่าพิศวง อันที่จริง หากคุณดูทั้งฐานข้อมูลภาพยนตร์ทางอินเทอร์เน็ตหรือหน้า Wikipedia ของภาพยนตร์เรื่องใดเรื่องหนึ่ง คุณจะไม่พบการเอ่ยถึงเศษเสี้ยวหนึ่งของภาพยนตร์ที่เข้าฉายในอเมริกาปี 2017 ของภาพยนตร์เรื่องนี้เลย (แต่ฉันมีอีเมลตั้งแต่เดือนธันวาคมถึงผลกระทบนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเหล็ก - หลักฐานการทวีตที่หลงทางจำนวนหนึ่ง) เกือบจะเหมือนกับว่า "Bleeding Steel" ถูกลืมโดยผู้ชมภาพยนตร์ชาวอเมริกันและ/หรือถูกผู้จัดจำหน่ายชาวอเมริกันขัดขืนอย่างแข็งขันเพราะ อืม เรามาลองไขปริศนานี้ด้วยกัน

"ทำไมต้อง 'Bleeding Steel'?" เป็นคำถามที่ฉันถามตัวเอง (หลายคำ) หลายครั้ง ขณะที่ฉันดูเจ้าหน้าที่พิเศษ Dong Lin (Chan) ไล่ตามนางเอกที่ความจำเสื่อม (Nana Ouyang ป๊อปสตาร์ชาวไต้หวัน) และเพื่อนเดินทางลึกลับอย่าง Sen Li (แสดง Lo ด้วย) ป๊อปสตาร์ชาวไต้หวัน) สำหรับ ... ด้วยเหตุผลบางอย่าง มักเป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่าอะไรเป็นแรงจูงใจให้ตัวละครเหล่านี้เกินความจำเป็นที่ต้องปกป้องซึ่งกันและกันจากสายสลิงและกระสุนของวายร้ายที่ซีดขาวและดุดันที่รู้จักกันในชื่อ "The Woman in Black" (Tess Haubrich) และเพื่อนร่วมงานของเธอ ผู้ครอบงำ ที่ได้รับการปรับปรุงทางไซเบอร์ นักศิลปะการต่อสู้ แอนดรูว์ (Callan Mulvey) ทั้งหมดที่เรารู้ก็คือมันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์เมื่อ 13 ปีที่แล้ว ซึ่งอยู่เบื้องหน้าในช่วงเปิดฉากที่มีเสียงดังแต่ลืมไม่ลงของภาพยนตร์เรื่องนี้ ซึ่งเกี่ยวข้องกับแอนดรูว์ หลิน ลูกสาวที่ป่วยด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวของหลิน Xixi และหัวใจหุ่นยนต์ลึกลับที่สร้างขึ้นโดยนักวิทยาศาสตร์ล้ำสมัย ดร.เจมส์ (คิม จินเกล)

ลักษณะพล็อตเรื่องเบา ๆ ของ "Bleeding Steel" จะไม่น่ารำคาญนักหากน้ำเสียงและเรื่องราวของภาพยนตร์ดูเหมือนจะไม่สุ่มเปลี่ยน คุณอาจทิ้งหนังเรื่องนี้ไว้ด้วยคำถามที่ร้อนระอุ เช่น ทำไมเรื่องนี้จึงเกิดขึ้นที่ซิดนีย์ อะไรคือประเด็นของการสัมผัสกันที่เกี่ยวข้องกับการเหยียดเชื้อชาติคอเคเซียนและผู้ข่มขืนชายที่น่าขนลุก ทำไมหลี่ถึงแต่งตัวแบบแดร็ก-รวมทั้งชุดหน้าอกยางปลอม-เพียงเพื่อที่เขาจะได้วางยาใครซักคน ผู้จ่ายค่ายานอวกาศที่บินได้ของแอนดรูว์(!!!) และทำไมเขาถึงดูเหมือนนักร้องนำในวงดนตรี Nu-Metal ในธีมนิยายวิทยาศาสตร์ และทำไมหลินถึงให้ยาเม็ดวิตามินบีแก่หลี่ (สำหรับอาการเมาค้าง) หลังจากที่ผูกมัดเขา? ฉันแน่ใจว่าคุณสามารถคิดหาคำตอบที่สมเหตุสมผลสำหรับคำถามเร่งด่วนบางข้อหรือส่วนใหญ่ได้

ถึงกระนั้น ก็ยังยากที่จะขจัดคำถามเรื่องความสมเหตุสมผลทั้งหมดออกไปได้ เมื่อการตัดสินใจเกี่ยวกับโครงเรื่องสำคัญๆ ได้รับการอธิบายหลังจากกล่อมเกลามากมายเท่านั้น และสิ่งเดียวที่ทำให้คุณมีส่วนร่วมคือชุดของกิจวัตรประจำวันที่ยังไม่ตาย ซึ่งส่วนใหญ่หมุนรอบนักแสดงมือใหม่ Lo และลำดับการกระทำที่น่าเบื่อหน่าย ทั้งหมดใช้ไม่ได้ของ Chan's (ยังคงน่าประทับใจแม้อายุและอาการบาดเจ็บมากมาย) ทักษะด้านตลกและกีฬาของ Chan อย่างไรก็ตาม มีฉากหนึ่งที่ชานทำเหมือนทอม ครูซ และห้อยลงมาจากหลังคาโรงอุปรากรซิดนีย์ แต่ท่าเต้นและการแสดงผาดโผนของฉากนี้ไม่น่าประทับใจเท่าฉาก

น่าเสียดายที่ "Bleeding Steel" เป็นเพียงภาพยนตร์เรื่องเดียวในภาพยนตร์แอ็กชันที่วิ่งเหยาะๆ ไปทั่วโลก ซึ่งพยายามอย่างหนักที่จะยืนยันภาพลักษณ์ของตนเองในวัยหลายสิบปีของ Chan ในฐานะทูตวัฒนธรรมป๊อป ปีที่แล้ว เขาต่อสู้กับไออาร์เอในภาพยนตร์สายลับเขย่าขวัญสุดสยองเรื่อง "The Foreigner" และนักพรตชาวอินเดียในเรื่อง "Kung Fu Yoga" และปีก่อนนั้น เขาเมาและร้องเพลง Adele ในทะเลทรายมองโกเลียกับ Johnny Knoxville ในภาพยนตร์คู่หูที่เหนือชั้นอย่าง "Skiptrace" และปีก่อนหน้านั้น เขาได้นำจอห์น คูแซ็คและเอเดรียน โบรดี้ในละครสงครามเรื่อง "Dragon Blade" ที่ดุเดือดระหว่างโรมันกับแผ่นดินใหญ่ และด้วยทั้งหมดนั้น มีการตัดสินใจเชิงสร้างสรรค์เล็กๆ น้อยๆ มากมายที่ทำให้หลายคนสงสัยว่าอะไรดึงดูด Chan ให้มาที่โปรเจ็กต์เหล่านี้ และเหตุใดเนื้อหาเอกพจน์เหล่านั้นจึงไม่ได้รับการสังเคราะห์อย่างเหมาะสมบนหน้าจอ

แต่ทำไมคนเราควรหัวเสียกับไลออนส์เกตที่พยายามอย่างหนักเป็นพิเศษในการเปิดตัวภาพยนตร์เรื่องใหม่ที่นำแสดงโดยแจ็กกี้ ชาน? ผู้จัดจำหน่ายชาวอเมริกันจำนวนมากขึ้นควรกล้าที่จะนำเสนอภาพยนตร์เอเชียยอดนิยม โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพยนตร์ที่ได้รับอิทธิพลและนำเสนอเป็นการแข่งขันโดยตรงสำหรับภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์ของอเมริกา ซึ่งเป็นโอกาสครั้งที่สองในการหาผู้ชม ฉันแค่หวังว่า "Bleeding Steel" จะดีพอที่จะรับประกันสัญญาเช่าใหม่ในชีวิต