Blackjack | คนเดือดล่าผ่านรก

Dolph Lundgren คือ Jack Devlin อดีตผู้คุ้มกันที่ถูกเลี้ยงมาซึ่งถูกจ้างมา ผู้ซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการดวลจุดโทษครั้งเดียว และผลที่ตามมาคือความกลัวที่จะเกิดเป็นสีขาว (?!) เขาตัดสินใจลาออก แต่ถูกล่อให้กลับไปทำงานเมื่อเพื่อนที่ดีของเขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเขาจึงสามารถทำงานให้เสร็จได้ โดยปกป้องซูเปอร์โมเดลจากมือสไนเปอร์โรคจิต

เหตุใดฉันจึงทบทวนเรื่องนี้ ทำไมฉันถึงเช่าสิ่งนี้ตั้งแต่แรก?

ง่าย. นี่เป็นหนึ่งในภาพยนตร์คู่ของ John Woo ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน…และถ้ามันเป็นอย่างนั้นเท่านั้น แบล็คแจ็ค เดิมทีคิดว่าเป็นนักบินสำหรับ (โชคดีพอ) ที่ไม่เคยรู้ซีรีส์ทางทีวี เป็นกองขยะที่เหมาะสม แม้ว่า Dolph จะไม่น่ากลัวนักในบทบาทของเขาในฐานะบอดี้การ์ด/นักมายากลที่ขาวโพลน (ใช่ ผู้ชายคนนี้รู้กลเม็ดเด็ดๆ สองสามข้อ) แต่อย่างอื่นก็เป็นเช่นนั้น จากเครดิตการเปิดคุณมีความรู้สึกว่าคุณกำลังดูการตวัดซอฟต์คอร์ตอนดึกเรื่องหนึ่งบนสายเคเบิล (ซาวด์แทร็กที่เต็มไปด้วยชุดแซ็กโซโฟนที่เป็นเครื่องหมายการค้าก็ไม่ช่วยเช่นกัน) ฉากที่เต็มไปด้วยฉากที่ดูเหมือน ' ถูกยืมมาจาก Days of Our Lives และขาดบรรยากาศใดๆ โครงเรื่องมีรูมากกว่าเหยื่อการประหารชีวิตหน่วยยิงปืนที่น่าสยดสยองเป็นพิเศษ และแนวคิดในการมีฮีโร่แอ็คชั่นที่กลัวสี – ขาวไม่น้อย สีดำค่อนข้างจะทนได้ มันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นตั้งแต่แรก แต่รอจนกว่าคุณจะเห็นดอล์ฟหมุนตัวไปมาด้วยความทรมานหลังจากถูก...นมอาบจนตาย

นอกเหนือจากเดฟลินที่ยกเว้นความหวาดกลัวนั้นเป็นบุคลิกที่ดี ตัวละครที่เหลือต้องทนทุกข์ทรมานจากความจริงที่ว่านี่คือรายการทีวีที่กำลังสร้าง – มีเพื่อนสนิทตาเดียวที่น่าสนใจ (ซอล รูบิเน็ค) จิตแพทย์เซ็กซี่ (เคท) เวอร์นอน) และสาวน้อยน่ารักที่แจ็ครับเลี้ยงไว้หลังจากที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ (แพดไดกิน เมอร์ฟี ผู้ซึ่งจำกัดอาชีพนักแสดงของเธอให้เหลือแค่ไก่งวงตัวนี้อย่างน่าประหลาดใจและได้ปรากฏตัวในรายการเช่น ขนลุก) และพวกเขาทั้งหมดดูเหมือน คนที่คุณเรียนรู้ที่จะชอบในช่วง 25 ตอน – พวกเขาไม่ได้เติบโตเต็มที่กับคุณในภาพยนตร์เรื่องนี้ (ยกเว้นตัวละครของ Murphy) อย่างไรก็ตาม วายร้ายนั้นดูไม่สุภาพอย่างน่าประหลาดใจ – ฟิลลิป แม็คเคนซีทำกิจวัตรประจำวันเพื่อปลุกจิตสำนึกรักๆ ใคร่ๆ ของคุณให้มีชีวิต

แล้วก็ฉากแอคชั่น เมื่อพิจารณาว่านายวูได้เซ็นสัญญาเป็นผู้กำกับที่นี่ อย่างน้อยคุณก็น่าจะคาดหวังบางอย่างที่มีสไตล์ อย่างน้อยที่สุด แต่มันคงมากเกินไปใช่ไหม ฉากแอ็กชันท้าทายทุกตรรกะที่นี่ (แค่สังเกตดอล์ฟกระโดดบนแทรมโพลีนและยิงคนร้ายในการยิงครั้งแรก) และเป็นครั้งแรกที่บัลเลต์สโลว์โมชั่นอันโด่งดังไม่ได้ผล ความเจ็บปวด ภาพยนตร์เรื่องนี้ชดเชยตัวเองได้เพียงบางส่วนในช่วงกลางของภาพยนตร์ในฉากที่เกี่ยวข้องกับการแสดงผาดโผนบนมอเตอร์ไซค์วิบาก แต่นั่นก็เท่านั้น นอกเหนือจากการกระทำ จังหวะของภาพยนตร์เรื่องนี้ดูจืดชืด และหลังจาก 45 นาที คุณจะรู้สึกว่าคุณเห็นเพียงพอแล้ว แต่ให้ท้าทายตัวเองและพยายามทำให้ยาวทั้งเก้าหลา หรือในกรณีนี้คือ 108 นาที

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ Dolph คนที่มีไอคิว 160 ปริญญาโทด้านวิศวกรรมเคมีและสายดำในคาราเต้และ Woo ผู้เชี่ยวชาญการกำกับการแสดงที่ไม่มีปัญหา ทั้งคู่สมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า Woo เข้ามาพัวพันกับสิ่งนี้ได้อย่างไรตั้งแต่แรกก็เกินฉันเช่นกัน : นี่เป็นภาพยนตร์เรื่องแรกของเขาหลังจากประสบความสำเร็จอย่างมากใน Face/Off และนี่ไม่ใช่การติดตามผลตามตรรกะ ; นอกจากนี้ความจริงที่ว่า Woo เป็นผู้อำนวยการสร้างทำให้ฉันตั้งคำถามเกี่ยวกับธุรกิจของเขา (และเป็นเรื่องธรรมดา) และมอบความรักให้กับ Dolph สำหรับเขา ถ้าไม่ใช่เจ้าของภาษา อย่างน้อยก็ควรเน้นที่เป็นกลางที่สุด อย่างน้อยก็ไม่ใช่ภาษาเจอร์แมนิกแบบเสียดสีเหมือนอย่างบางคน