Ali

เชื่อว่าสำหรับคอมวยคงจะคุ้นกับฉายา 'สิงห์จอมโว' ของมูฮัมหมัด อาลี เพราะก่อนแข่งเขาจะชอบคุยโวถึงการเอาชนะคู่แข่งอย่างไรและส่วนใหญ่ก็ทำได้ตามนั้นจริง ๆ ด้วยรูปร่างน้ำหนักรุ่นเฮฟวี่เวท แต่เขากลับมีสเต็ปฟุตเวิร์คพริ้วไหว และสามารถน็อคคู่ต่อสู้ได้ด้วยน้ำหนักหมัดแย็บและหมัดขวาทรงพลังจนได้คำนิยามว่า 'โบยบินเหมือนผีเสื้อ ต่อยเจ็บเหมือนผึ้ง' ที่สำคัญคือความถึกในการรับหมัดคู่ต่อสู้อันเป็นที่เลื่องลือถึงความทรหดของเขา ซึ่งหนังได้ถ่ายทอดชีวิตของอาลีในช่วงอยู่จุดสูงสุด ก่อนจะมีปัญหากับรัฐบาลในเรื่องที่เขาปฏิเสธการเกณฑ์ทหารไปรบกับเวียดนาม และสังเวียนครั้งใหญ่ที่เขาต่อต้านการเหยียดผิวในอเมริกาด้วยการไปจัดชกครั้งใหญ่ที่ทวีปแอฟริกา

สำหรับคนที่อยากดูหนังชกมวยเต็ม ๆ อาจจะก้ำกึ่งว่าสมหวังหรือผิดหวัง คืออาจจะผิดหวังที่หนังมันมีฉากชกมวยน้อยไปสักนิด (ไฟล์ทสำคัญในหนังคือ vs. ซอนนี่ ลิสตัน, และ จอร์จ โฟร์แมน ซึ่งเป็นสองครั้งประวัติศาสตร์ของอาลี) แต่อาจจะสมหวังว่ามันเป็นหนังชกมวยที่ดูสมจริงสมจังกว่าหลาย ๆ เรื่อง คือใช้นักมวยอาชีพจริง ๆ มาสวมบทเป็นนักมวยในหนัง แล้ววิล สมิธก็รับหมัดจริง ๆ หลายหนด้วย ท่วงท่าและภาพที่เห็นในหนังมันจึงดูเป็นการชกจริงซึ่งตรงนี้คือส่วนที่ชอบมาก ๆ 

เนื้อหาของหนังยังไม่ใช่แค่การเชิดชูความยิ่งใหญ่ของมูฮัมหมัด อาลีในฐานะนักมวย แต่ยังเชิดชูเขาในฐานะผู้นำการต่อสู้เพื่อต่อต้านการแบ่งแยกสีผิว การยืนกรานปฏิเสธไม่เกณฑ์ทหารเพื่อไปร่วมรบสงครามเวียดนามไม่ใช่เป็นเพียงแค่การปฏิเสธที่จะจับอาวุธเข่นฆ่าคน แต่ยังแฝงนัยสำคัญทางการเมืองเมื่อเขาบอกว่า "ศัตรูของเขาคือคนขาว ไม่ใช่พวกเวียดกง" (my enemy is the white people, not the Vietcong) เพราะพวกเวียดกงไม่ได้เรียกคนผิวดำว่านิโกรเหมือนอย่างที่คนขาวกระทำกันอย่างรุนแรงในยุคนั้น

ฉากที่อาลีวิ่งจ๊อกกิ้งออกกำลังกายในประเทศซาอีร์ ทวีปแอฟริกาพร้อม ๆ กับเสียงตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างกึกก้อง พลันได้เห็นรูปวาดตามกำแพงทั่วหมู่บ้านเต็มไปด้วยการเชิดชูอาลีจึงเป็นหนึ่งในฉากที่กินใจมาก ๆ เจ้าตัวอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการต่อต้านรัฐบาลของเขาที่อเมริกาจะมีผลกระทบมาถึงในทวีปแอฟริกา