A Rainy Day in New York | วันฝนตกในนิวยอร์ค

คุณจะจำได้ว่า “Midnight in Paris” (2011) ภาพยนตร์ยอดเยี่ยมเรื่องสุดท้ายของ Woody Allen ที่บอกเล่าเรื่องราวของชายคนหนึ่งที่อยู่ในเงื้อมมือของความคิดถึงที่พบว่าตัวเองได้รับโอกาสให้หวนคืนสู่ยุคอุดมคติของเขาซึ่งเขารู้สึกสบายใจมากขึ้น ที่ซึ่งมาตรฐานทางวัฒนธรรมของเขายังคงสดและมีชีวิตชีวา ภาพยนตร์เรื่องล่าสุดของอัลเลน “A Rainy Day in New York” ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นผลงานของใครบางคนท่ามกลางสภาพเดียวกันนั้น นี่เป็นภาพยนตร์เรื่องที่ 48 ของอัลเลน (ภาพยนตร์เรื่อง “Rifkin's Festival” ครั้งที่ 49 เมื่อเดือนที่แล้ว) และในขณะที่เขาสร้างภาพยนตร์ที่แย่กว่านี้อย่างแน่นอนในช่วงเวลานั้น เขาแทบจะไม่ได้คิดเรื่องที่ไม่สมเหตุผลเลยเหมือนกับคอลเล็กชันธีมที่ปรับปรุงใหม่นี้ ตัวละคร และบทกลอน

สถานที่ตั้งพื้นฐานของภาพยนตร์เรื่องนี้—คู่รักจากมหาวิทยาลัยสองคนเดินทางไปนิวยอร์กเพื่อใช้เวลาช่วงสุดสัปดาห์ร่วมกันเพียงเพื่อแยกตัวออกจากกันและพัวพันกับเรื่องร้ายๆ หลายต่อหลายครั้ง—อาจฟังดูไม่ทะเยอทะยานเป็นพิเศษ แต่เป็นเรื่องที่สามารถแยกออกเป็นความสนุกสนานตามหลักวิชาได้ มือของนักเขียนที่มีพรสวรรค์อย่างอัลเลน น่าเสียดายที่เมื่อเปิดเครดิตทำคะแนนให้ Bing Crosby ร้อง "I Got Lucky in the Rain" ได้ข้อสรุปทั้งองค์กรก็หลุดพ้นจากรางรถไฟทันทีและที่นั่นด้วยการแนะนำตัวละครชายกลาง bon vivant ที่ยอดเยี่ยม แต่ไม่มีทิศทาง นักศึกษาวิทยาลัย. ชื่อของเขา ฉันไม่ได้คิดเล่นๆ คือ Gatsby Welles ซึ่งต้องเป็นชื่อเล่นที่ไร้สาระที่สุดในผลงานของ Allen นับตั้งแต่ Fielding Mellish มันแย่พอแล้ว แต่ความเจ็บปวดประกอบกับการแสดงที่น่าอึดอัดใจและไร้เสน่ห์ของ Timothée Chalamet ในบท Gatsby เช่นเดียวกับนักแสดงนำในภาพยนตร์ของ Allen มากมายที่เขาไม่ปรากฏตัว เขาให้การแสดงที่เขาได้รับการร้องขออย่างชัดเจนให้ส่งบทของเขาให้ใกล้เคียงกับจังหวะที่คุ้นเคยของ Allen มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

เนื้อเรื่องเริ่มเคลื่อนไหวเมื่อแฟนสาวของ Gatsby นักข่าวนักเรียนที่กล้าหาญแต่ขี้ขลาด Ashleigh Enright (Elle Fanning) ขัดขวางการให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ของโรงเรียนกับผู้สร้างภาพยนตร์ชื่อดัง Roland Pollard (Liev Schreiber) และเขามีความคิดที่จะทำวันหยุดสุดสัปดาห์ที่แฟนซี โดยได้รับทุนจากการชนะโป๊กเกอร์ล่าสุดของเขา—ดื่มที่คาร์ไลล์, ทัศนศึกษาในพิพิธภัณฑ์ และที่สำคัญที่สุดคือ หลีกเลี่ยงงานเลี้ยงใหญ่ที่แม่ในสังคมของเขา (เชอร์รี โจนส์) โยนทิ้งไป สิ่งต่าง ๆ ไปทางใต้หลังจากที่พวกเขามาถึงเมื่อ Ashleigh ออกไปสัมภาษณ์และพบว่า Roland อยู่ในความฉุนเฉียวและสร้างสรรค์และใคร่ครวญที่จะยอมแพ้ เขาพาแอชลีไปฉายภาพยนตร์เรื่องใหม่ของเขาแบบเป็นส่วนตัว แต่รู้สึกตกใจมากกับภาพยนตร์เรื่องนี้ที่เขาต้องหลบหลีก ปล่อยให้เท็ด เดวิดอฟฟ์ (จู๊ด ลอว์) ผู้ร่วมงานกันมานานเพื่อพยายามตามล่าเขา แน่นอนว่าพาแอชลีห์มาด้วย ตั้งแต่เธอรักหนังเรื่องนี้จริงๆ สิ่งนี้นำไปสู่การพบกับนักแสดงชื่อดัง (ดิเอโก ลูน่า) เช่นกัน และไม่นานนัก ชายทั้งสามก็พบว่าตัวเองหลงใหลในความงามของเธอ ความไร้เดียงสาของเธอ และความสามารถในการเก็บสุราของเธอไม่ได้

Gatsby มีเวลาอยู่ในมือของเขาเดินไปรอบ ๆ ไปเยี่ยมพี่ชายของเขา Hunter (Will Rogers) ที่กำลังใคร่ครวญที่จะยกเลิกการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นเพราะเขาถูกระงับด้วยเสียงหัวเราะของคู่หมั้นของเขาและในที่สุดก็จบลงด้วยการถูกกดดันให้รับใช้เพื่อน การกำกับภาพยนตร์ของนักเรียนที่ต้องการใครสักคนในฉากที่พวกเขาจูบกับนักแสดงนำอย่างหลงใหล นี่คือชาน (เซเลน่า โกเมซ) ที่บังเอิญเป็นน้องสาวของแฟนเก่าคนหนึ่งของแกสบี้ และอาจแอบชอบเขาด้วยตัวเธอเอง ทั้งสองจบลงด้วยการใช้เวลาส่วนใหญ่ในช่วงบ่ายร่วมกันก่อนที่เขาจะถูกลากไปปรากฏตัวในงานปาร์ตี้ของแม่ในที่สุด เมื่อ Ashleigh ยังคงเป็น MIA เขาจึงลงเอยด้วยการจ้างผู้ให้บริการทางเพศ (Kelly Rohrbach) เพื่อสวมบทบาทเป็นเธอ การเคลื่อนไหวที่จบลงด้วยผลกระทบที่ไม่คาดคิดต่อความสัมพันธ์ของเขากับแม่ของเขา

แม้ว่าอัลเลนจะเห็นได้ชัดว่ากำลังเขียนภาพยนตร์เกี่ยวกับความสัมพันธ์ร่วมสมัยที่เกี่ยวข้องกับคนหนุ่มสาว บทสนทนาก็มีความรู้สึกเก่าที่แปลกประหลาด ซึ่งตัวละครได้ละทิ้ง bon mots ที่เกี่ยวข้องกับการอ้างอิงสะโพกเช่น Lenny จาก Of Mice and Men, Sky Masterson และค่อนข้างน่าเสียดาย “Gigi ” ถ้าอัลเลนทำผลงานย้อนยุคอีกชิ้นหนึ่ง เช่นเดียวกับหลายโปรเจ็กต์ล่าสุดของเขา เรื่องนี้ก็สมเหตุสมผลดี แต่การไปสร้างหนังในนิวยอร์คในปัจจุบันและให้ตัวละครหนุ่ม ๆ เล่นมุกตลกเกี่ยวกับอาราฟัต แสดงให้เห็นว่านี่คือบทที่เขาเขียนเมื่อนานมาแล้วและดึงออกมาจากลิ้นชักหรือว่าเขาไม่สนใจเรื่องร่วมสมัยอีกต่อไปแล้ว ความกังวลและความกังวลไม่ได้อยู่ในระดับที่ช่วยเติมพลังให้กับงานที่ดีที่สุดและยาวนานที่สุดของเขาอย่างแน่นอน

ที่กล่าวว่าหมัดเด็ดที่เหม็นอับนั้นแทบจะไม่เป็นปัญหาเดียวของบทภาพยนตร์ ทั้ง Gatsby และ Ashleigh ไม่ใช่ตัวละครที่น่าสนใจเป็นพิเศษ ทำให้ยากต่อความสนใจในความสัมพันธ์ของพวกเขามากนัก และการพัฒนาพล็อตเรื่องต่างๆ ก็เป็นมากกว่าการสับเปลี่ยนความคิดที่อัลเลนได้สำรวจไปอย่างประสบความสำเร็จในที่อื่นๆ เพียงเล็กน้อย

พูดตามตรง มีหนังตลกสองสามเรื่องที่นี่และที่นั่น (“เวลาผ่านไป แต่น่าเสียดายที่มันบินได้”) ทั้งหมดนี้ดูดีมากด้วยภาพที่เกือบจะเหมือนฝันซึ่งสร้างขึ้นโดยผู้กำกับภาพในตำนาน Vittorio Storaro และ Selena Gomez นำชีวิตและพลังงานมาสู่ฉากของเธออย่าง Chan ที่คุณรู้สึกได้เลยว่าภาพยนตร์เรื่องนี้หย่อนคล้อยเมื่อเธอเริ่มถ่ายทำ ปัญหาคือเมื่อคุณผ่านองค์ประกอบเหล่านี้แล้ว แทบจะไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย “A Rainy Day in New York” ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในพิพิธภัณฑ์ ควรเก็บไว้ในที่เก็บของ

พูดตามตรง มีหนังตลกสองสามเรื่องที่นี่และที่นั่น (“เวลาผ่านไป แต่น่าเสียดายที่มันบินได้”) ทั้งหมดนี้ดูดีมากด้วยภาพที่เกือบจะเหมือนฝันซึ่งสร้างขึ้นโดยผู้กำกับภาพในตำนาน Vittorio Storaro และ Selena Gomez นำชีวิตและพลังงานมาสู่ฉากของเธออย่าง Chan ที่คุณรู้สึกได้เลยว่าภาพยนตร์เรื่องนี้หย่อนคล้อยเมื่อเธอเริ่มถ่ายทำ ปัญหาคือเมื่อคุณผ่านองค์ประกอบเหล่านี้แล้ว แทบจะไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย “A Rainy Day in New York” ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในพิพิธภัณฑ์ ควรเก็บไว้ในที่เก็บของ