A History of Violence คนประวัติเดือด

หนังเรื่องนี้ผมมองว่าเป็นหนังรุนแรงที่ต่อต้านการใช้ความรุนแรง การดำเนินเรื่องของหนังเรื่องนี้จะมีลักษณะเนิบๆ ธรรมดาๆ ไม่ได้มีซาวน์เอฟเฟกต์หรืออะไรก็ตามที่จะเร้าให้เกิดอารมณ์ที่รับรู้ว่าจะมีการใช้ความรุนแรงเกิดขึ้น การใช้ความรุนแรงในหนังจู่ๆ ก็เกิดขึ้นด้วยความรวดเร็วรวมและจบด้วยความรวดเร็วเช่นเดียวกัน จะไม่เหมือนกับหนังสยองขวัญหรืออาชญากรรมบางเรื่องทั่วๆ ไป ที่การถ่ายทำมักจะให้เราดื่มด่ำกับความรุนแรงในหนัง แต่สิ่งหนึ่งที่หนังกำลังจะบอกก็คือ ผลกระทบที่เกิดขึ้นภายหลังจากการใช้ความรุนแรงมันมีผลทำให้การดำเนินชีวิตของคนเรานั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก อย่างในหนังเรื่องนี้ก็คือความสัมพันธ์ในครอบครัวที่ไม่เหมือนเดิม การพูดจากันก็มีแต่ความรุนแรงหลังจากเหตุการณ์นั้น การใช้ความรุนแรงกลายเป็นภาพหลอนติดตามตัวไปตลอดไม่ใช่เพียงแต่ตัวของทอมเท่านั้น แต่ยังส่งผลต่อลูกชายของเขาที่ก็แก้ปัญหาด้วยความรุนแรง ซึ่งอาจจะเห็นว่าความรุนแรงสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้ และอีกสิ่งหนึ่งที่หนังสะท้อนให้เราเห็นก็คือการใช้อาวุธปืนของชาวอเมริกันที่สามารถใช้กันได้อย่างง่ายดายไม่ได้มีความรู้สึกเกรงกลัวต่อกฎหมายแต่อย่างใด ราวกับว่ามันเป็นเพียงไม้จิ้มฟันที่อยู่บนโต๊ะตามร้านอาหารทั่วไป ซึ่งแม้หนังเรื่องนี้จะผ่านมาแล้วกว่า 12 ปี เหตุการณ์ใช้ความรุนแรงด้วยอาวุธปืนในสหรัฐก็ยังคงมีอยู่ประดุจเอกลักษณ์ประจำชาติก็ว่าได้

ในส่วนของการแสดงของพี่โก้ของเราในบทของทอม ในช่วงแรกของเรื่องนั้น เราสามารถเชื่อได้เลยว่าชายคนนี้คือชายที่พึงประสงค์ของสาวทั้งโลก พี่โก้แสดงได้อบอุ่น อ่อนโยน และเป็นคนที่มีความสุภาพอย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ชายอย่างนี้เหลืออยู่ในโลก ส่วนหลังจากเหตุการณ์ที่ทำให้เขาได้กลายเป็นฮีโร่นั้นก็ทำให้พี่โก้เรากลายเป็นอีกคน เขากลายเป็นคนเกรี้ยวกราด และเลือดเย็น ราวกับว่าเขาเป็นคนที่มีสองบุคลิกอยู่ในตัว พี่โก้แสดงเรื่องนี้ได้ดีมากๆ ผมว่าสมควรที่จะได้เสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์จากเรื่องนี้นะ แต่อย่างว่าปีนั้นค่อนข้างหินทีเดียวเพราะต้องแข่งกับ ฟิลิป ซีมัวร์ ฮอฟแมนในบทนักเขียนทรูแมน คาโปตี ที่เล่นได้ดีสุดๆ ไหนจะฮีธ เลดเจอร์ และโจอาควิน ฟีนิกซ์อีก  สำหรับบทของเอดี้ สตอล ภรรยาของทอมโดย เบลโล่ ผมมองว่าเธอเล่นได้เหมือนแม่สิงโตที่มีความดุร้ายและแข็งแกร่ง เมื่อมีภยันตรายมาใกล้ครอบครัวเธอก็พร้อมจะต่อสู้ปกป้องลูกของเธอ จะเห็นได้จากการที่เธอพูดจาโต้ตอบชายแปลกหน้าได้อย่างไม่กลัวอันตราย นอกจากนั้นในเรื่องนี้เธอเล่นได้ดูมีเสน่ห์เอามากๆ ทั้งๆ ที่ผมมองในตอนแรกก็ดูเฉยๆ ไม่ได้สวยมากมาย แต่พอแสดงไปเรื่อยๆ ความมีเสน่ห์ก็เริ่มปรากฏ รวมไปถึงฉากที่ต้องแสดงอารมณ์หัวใจสลายก็ทำได้ดูสมจริงมากๆ เหมือนกับว่าเธอผิดหวังและเสียใจกับสิ่งนั้นจริงๆ ในส่วนของพี่เอ๊ดในบทของชายแปลกหน้า แม้จะโผล่มานิดเดียวแต่ก็ทรงพลังมากๆ ถึงขนาดที่เปลี่ยนคนในครอบครัวได้เลย แกเล่นได้แลดูว่าชายคนนี้มันเป็นคนที่ต้องเป็นผู้ร้ายแน่ๆ เลย ประมาณว่าฉายรัศมีความชั่วร้ายออกมา และในบทบาทการแสดงของวิลเลี่ยม เฮิร์ท เรื่องนี้โผล่มานิดเดียวตอนท้ายแต่แกเล่นได้ดูโรคจิตสุดๆ และเป็นคนที่โหดร้ายสามารถฆ่าคนได้แม้กระทั่งลูกน้องตัวเอง แต่เอาจริงๆ ก็แอบงงครับว่าได้เสนอชื่อเข้าชิงได้ไงโผล่มานิดเดียวเอง

เรื่องนี้ผมชอบนะครับสะท้อนอะไรให้เราได้เห็นหลายๆ อย่าง สิ่งหนึ่งที่สำคัญก็คือหนังต้องการสอนให้เรารู้ว่า เมื่อมีการใช้ความรุนแรงเกิดขึ้นแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตามมาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป และความรุนแรงนั้นมันไม่มีทางที่จะสร้างสรรค์สิ่งดีให้เกิดขึ้นได้ เหมือนกับการตอกตะปูบนฝาไม้ที่เมื่อเราถอนตะปูออกไปแล้ว แต่ร่องรอยของมันก็ยังคงอยู่บนฝาไม้ตลอดไป ให้คะแนน 8 เต็ม 10 ครับ หักตรงภาพรุนแรงบางภาพมันอาจจะพร่ำเพรื่อเกินไป จริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องนำเสนอภาพนั้นก็ได้ รวมไปถึงเหตุการณ์ในหนังที่มีการฆ่ากันอย่างรุนแรงแต่ก็เหมือนว่านายอำเภอปล่อยมันผ่านไปอย่างง่ายดายแค่เพียงเพราะคำพูดว่าครอบครัวของเรายังทุกข์ไม่พออีกหรอ และก็ในเรื่องของปูมหลังของตัวละครน่าจะมีเพิ่มอีกนิดนึงเพื่อที่จะได้ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ง่ายขึ้น อาจจะเป็นฉากย้อนเหตุการณ์ในอดีตก็ได้ น่าจะทำให้เรื่องสมบูรณ์ขึ้นอีก