A Good Person

"ทำร้ายคนทำร้ายคนอื่น" มักใช้ในบริบทของการเอาใจใส่หรือการให้อภัย เป็นคำกล่าวที่ถูกต้องเกี่ยวกับรูปแบบที่ทำซ้ำ เว้นแต่ผู้คนจะทำตามขั้นตอนเพื่อทำความเข้าใจและเปลี่ยนแปลงรูปแบบเหล่านั้น แต่ก็เป็นความจริงที่ว่า ในบางกรณี คนที่เจ็บปวดเท่านั้นที่สามารถช่วยเหลือผู้อื่นที่เจ็บปวดได้ ประสบการณ์ที่มีชีวิตทำให้พวกเขามีความน่าเชื่อถือในการแบ่งปันสิ่งที่ได้เรียนรู้และให้ตัวอย่างแก่ผู้ที่ต้องการเพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาทำได้ดีขึ้นและรู้สึกดีขึ้น นี่คือสาเหตุที่กลุ่มสนับสนุนมีบทบาทสำคัญในการช่วยเหลือผู้ที่ติดยาเสพติด เจ็บป่วย สูญเสีย หรือประสบกับการถูกทารุณกรรม

คนเจ็บสามคนช่วยกันใน "คนดี" ผู้เขียนบท/ผู้กำกับ Zach Braff ยึดหลักภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วยการแสดงที่ซาบซึ้งตรึงใจของ Morgan Freeman และ Florence Pugh ทั้งคู่เล่นเป็นตัวละครที่ดิ้นรนเพื่อหาทางไปข้างหน้าหลังจากความล้มเหลวอย่างร้ายแรงพร้อมผลลัพธ์ที่น่าเศร้า

เป็นทางการมากกว่าภาพยนตร์เรื่องแรกของเขาเรื่อง "Garden State" และโชคดีที่ไม่ตามใจตัวเองน้อยกว่าภาพยนตร์เรื่องที่สองของเขาเรื่อง "Wish I Was Here" "คนดี" ได้รับประโยชน์จากความเฉลียวฉลาดในรายละเอียดและลักษณะนิสัยที่เด่นชัดในทั้งสองเรื่อง โดยคำนึงถึงประเด็นความทะเยอทะยานของการเสพติด การล่วงละเมิด การละทิ้ง ความเศร้าโศกอย่างท่วมท้น และการหาทางให้อภัยสิ่งที่ไม่อาจให้อภัย แม้ว่านั่นหมายถึงการให้อภัยตัวเองก็ตาม และตามชื่อเรื่อง การเป็นคนดีหมายความว่าอย่างไร

พัคห์รับบทเป็นอลิสัน หญิงสาวที่มีจิตใจเบิกบาน ผู้เต้นระบำไปตามพื้นผิวของชีวิตและไม่คิดลึกเกินไปเกี่ยวกับทางเลือกของเธอ เธอหมั้นหมายอย่างมีความสุขกับนาธาน (ไชน่าซ่า อูเช) เธอทำเงินได้มากมายจากการเป็นตัวแทนฝ่ายขายของบริษัทยา โดยเชื่อมั่นตัวเองว่างานของเธอไม่ผิดศีลธรรม เพราะยาชนิดเดียวที่เธอกำลังผลักดันคือยารักษาโรคผิวหนัง

วันหนึ่ง อลิสันขับรถพาพี่สาวและพี่เขยในอนาคตของเธอไปในเมืองเพื่อช่วยเธอเลือกชุดแต่งงาน ไม่กี่วินาที เธอละสายตาจากถนนเพื่อดูแผนที่บนโทรศัพท์ใกล้กับสถานที่ก่อสร้าง เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงการชนกับรถแบคโฮได้ อลิสันได้รับบาดเจ็บ และผู้โดยสารของเธอเสียชีวิต

หนึ่งปีต่อมา ไรอัน ลูกสาววัยรุ่นของคู่รักที่ถูกฆ่าตาย (การแสดงที่น่ารักจาก Celeste O'Connor) อาศัยอยู่กับปู่ของเธอ แดเนียล (มอร์แกน ฟรีแมน) การปรับตัวนั้นเป็นสิ่งที่ท้าทายสำหรับทั้งคู่เนื่องจากไรอันเป็นศัตรูและแสดงออก อลิสันนอนอยู่บนโซฟาของแม่ทั้งวันท่ามกลางหมอกแห่งการเสพติดออกซีคอนติน พยายามทำให้ความเจ็บปวด อารมณ์และร่างกายของเธอชาลง งานหมั้นของเธอพังทลาย ไดแอน (มอลลี่ แชนนอน) แม่ของเธอกำลังหมดความอดทน และแพทย์ของเธอกำลังสั่งตัดใบสั่งยาของเธอโฆษณ

อลิสันหมดหวังที่จะเสพยามากขึ้น แดเนียล ผู้ติดสุราและสร่างเมามานานนับสิบปี รู้สึกหมดหนทางในการจัดการกับไรอัน เขาคิดที่จะดื่มอีกครั้ง แต่เขากลับรู้สึกสบายใจในชุดรถไฟจำลองของเขา สภาพแวดล้อมที่เขาควบคุมได้และแม้แต่สร้างประวัติศาสตร์ของตัวเองขึ้นมาใหม่ในแบบที่เขาปรารถนาให้เกิดขึ้น

บทภาพยนตร์มีปัญหาเชิงโครงสร้าง ใช้เวลามากไปกับการเสพติดจนทำให้การพัฒนาโครงเรื่องและความสัมพันธ์สั้นลง มันอาศัยตัวบ่งชี้ที่เห็นบ่อยเกินไป—ตัวละครมองเข้าไปในกระจกเพื่อพูดว่า “ฉันเกลียดคุณ” และเราเข้าใจถึงความสำคัญของรถไฟจำลองที่ตั้งไว้นานก่อนที่จะอธิบายเกินจริง แต่บทสนทนาที่เฉียบคมและการแสดงที่มุ่งมั่นและชาญฉลาดของฟรีแมนและพัคห์ก็เชื่อมโยงมันเข้าด้วยกัน พัคห์มีความเฉพาะเจาะจงอย่างน่าทึ่งในทุกช่วงของการต่อสู้กับการเสพติดของอลิสัน ไม่ว่าเธอจะกระฉับกระเฉงหรือ "ชาอย่างมีความสุข" หรือคลั่งไคล้ที่จะกินยา ล้างพิษ หรือที่ไหนสักแห่งในระหว่างนั้น ในฉากหนึ่ง เธอบังเอิญเจอคนที่เธอเคยดูถูก และเราได้เห็นความรู้สึกว่าเธอเป็นใคร อีกประการหนึ่ง เธอตัดสินใจว่าเธอสามารถปรับเทียบเคมีของเธอได้มากพอที่จะแบ่งครึ่งเม็ดยา โดยคิดว่าเธอสามารถหลอกคนอื่นให้คิดว่าเธอไม่สูงได้ นั่นคือตอนที่เธอได้พบกับฟรีแมนซึ่งกำลังทำดีที่สุดในช่วงเวลาที่น่าประทับใจ เราเห็นความขัดแย้งของเขา แต่เขาให้กำลังใจเธออย่างอ่อนโยน สิ่งที่เชื่อมโยงพวกเขาอยู่เหนือความเจ็บปวดที่เธอทำให้เขา การที่เขาอยู่ในที่ของเธอทำให้เธอไม่สามารถหลอกเขาได้

าว่าเธอกำลังใช้อยู่หรือไม่ แดเนียลและแอลลิสันถูกถอดเหลือแต่สิ่งจำเป็น และในช่วงเวลาที่ดีที่สุด หนังเรื่องนี้ก็เช่นกัน