Mistress America

โนอาห์ บอมบัคสร้างภาพยนตร์มายี่สิบปีแล้ว และพวกเขามักจะเป็นแนวคอมเมดี้แบบที่ฉันเรียกว่า "วิทยุพร้อมรูปภาพ" ไม่ใช่เพราะขาดทักษะการสร้างภาพยนตร์โดยธรรมชาติ (เขาเป็นผู้กำกับที่ดีทีเดียว) แต่เป็นเพราะ ตัวละครมักจะหลอกลวงหรือขมขื่นหรือโง่เขลาหรือทำให้ตัวเองเสียใจหรือไม่เป็นที่พอใจที่ฉันพบว่าตัวเองกำลังดูฉากบางฉากผ่านรอยแยกระหว่างนิ้วของฉัน "เตะแล้วกรี๊ด" "คุณหึง" "ปลาหมึกกับวาฬ" "มาร์กอทในงานแต่งงาน" และ "กรีนเบิร์ก" ล้วนแล้วแต่เป็นภาพพจน์ของวิทยุ: ฉลาดในการให้รายละเอียดเกี่ยวกับบุคคลที่คุณพยายามหลีกเลี่ยงในงานปาร์ตี้ (หรือใครที่พยายามจะหลีกเลี่ยงคุณล่ะ?) และบางครั้งก็เต็มใจที่จะติดมีดเข้าไปในตัวละคร และคุณ และบิดมัน

การทำงานร่วมกันของ Baumbach ตั้งแต่ร่วมงานกับ costar ครั้งหนึ่งและตอนนี้เป็นผู้ร่วมงาน Greta Gerwig ซึ่งเขาทำงานด้วยเป็นครั้งแรกใน "Greenberg" ได้เปลี่ยนน้ำเสียงของเขา ภาพยนตร์ของเขาตอนนี้ดูไม่ค่อยน่าเกรงขามและเข้าถึงได้ง่ายขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่มีแม้แต่วินาทีเดียวที่ส่งข้อความว่าเขากลายเป็นคนที่ดีและอ่อนหวานในทันใด พวกเขารู้สึกเหมือนหนังวู้ดดี้ อัลเลนช่วงกลางมากกว่าที่พวกเขาเคยทำ แม้ว่า Baumbach ก็เหมือนกับผู้สร้างภาพยนตร์ชาวอเมริกันที่ขับเคลื่อนด้วยบทสนทนาจำนวนมาก เป็นหนี้ Allen มากจนสิ่งนี้อาจหลีกเลี่ยงไม่ได้ไม่ว่าเขาจะทำงานกับใครก็ตาม "Mistress America" ​​ล่าสุดของเขาทำให้ Gerwig มีบทบาทในแบบที่ Diane Keaton จะทำให้ Allen ล้มลงจากสวนสาธารณะ: Brooke ชาวนิวยอร์กอายุเกือบสามสิบคนที่พูดและพูดคุยโดยที่ไม่มีใครดูเหมือนจะฟังจริงๆ เชื่อมต่อน้อยกว่ามาก กับคนอื่น ๆ และผู้ที่ต้องการเป็นผู้มีอิทธิพลและมีชื่อเสียงและประสบความสำเร็จ แต่ดูเหมือนจะไม่มีแผนการที่เป็นจริงสำหรับการบรรลุเป้าหมายนั้นหรือความสามารถพิเศษใด ๆ ที่จะนำมาซึ่งเป้าหมายของเธอ

บรู๊คไม่ใช่ตัวละครหลักของภาพยนตร์เรื่องนี้ นั่นคือเทรซี่ ฟิชโค (โลล่า เคิร์ก) นักศึกษามหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ซึ่งแม่ของเขา สตีวี่ (แคทรีน เออร์บ์) กำลังจะแต่งงานกับพ่อม่ายของบรู๊ค เทรซี่เป็นน้องใหม่ที่ไม่รู้จักใครในนิวยอร์ก เธอไม่เคยพบบรู๊คมาก่อน แต่แม่ของเธอหวังว่าบรู๊คจะผูกพันกับเธอและกลายมาเป็นเพื่อนหรือแม้แต่ที่ปรึกษาของเธอ และขอให้ลูกสาวของเธอทำให้มันเกิดขึ้น