Jack and Jill

เมื่อภาพแรกของแจ็คและจิลล์เริ่มเข้าสู่อินเทอร์เน็ต และหลักฐาน/แนวคิดของมันก็กลายเป็นความรู้ของสาธารณชน (อดัม แซนด์เลอร์เล่นตัวละครสองตัว: หนึ่งตัวขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง อีกตัวหนึ่งเป็นพี่สาวฝาแฝดของเขา) หลายคนแสดงความคิดเห็นว่าแซนด์เลอร์กำลังสร้าง ภาพยนตร์เรื่องเดียวกันกับที่เขาควรจะล้อเลียนตัวเองในเรื่อง Funny People ของ Judd Apatow นั่นคือ Merman หรือ Re-Do ที่สวมบทบาท แจ็คและจิลล์ที่แท้จริงนั้นน่ากลัวกว่ามาก ไม่น้อยไปกว่าการสร้างฉาก "ชายเปียโน" ที่มีความยาวเท่าฟีเจอร์จากภาพยนตร์เรื่องเดียวกัน ซึ่งตัวละครจอร์จ ซิมมอนส์ของแซนด์เลอร์ในกระแสการยั่วยวนที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ทำให้เห็นได้ชัดเจนว่า เขาดูถูกผู้ฟังอย่างลึกซึ้งและถี่ถ้วนเพียงใด ตรงไปตรงมามากขึ้นกว่าเดิม (และนั่นเป็นสิ่งที่พูดอะไรบางอย่าง) แซนด์เลอร์ใช้ภาพยนตร์ทั้งเรื่องเพื่อให้แฟน ๆ ที่ภักดีของเขารู้ว่าเขาคิดว่าพวกเขาเป็นคนโง่เขลา

เมื่อพูดถึงภาพยนตร์แบบนี้ ฉันไม่ต้องการที่จะติดอยู่ในโหมดโรเจอร์ อีเบิร์ต และสาปแช่งภาพยนตร์เรื่องนี้เพียงเพราะการวางตำแหน่งผลิตภัณฑ์ที่ทำลายตรรกะ คำพูดและมุขตลกที่คิดไม่ถึง หรือนักแสดงที่อับอาย แม้กระทั่ง (หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่ง) เมื่อภาพยนตร์เรื่องนี้ผ่านระดับความลึกต่ำสุด ฉันพยายามใช้แนวคิดที่ว่าภาพยนตร์อย่าง Jack and Jill เป็นคำอธิบายแบบ meta-textual บางประเภท ซึ่งสาขาวิชาเอกสาขาภาพยนตร์สามารถเขียนบทความได้ อาจเป็นสารคดีแนวเรียงความที่ละเอียดซับซ้อนเกี่ยวกับความหมายของการเป็นดาราในโลกดิจิทัลหลังเหตุการณ์ 9/11 หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความหมายของการเป็น Adam Sandler นักแสดงตลกเศรษฐีพันล้าน ซึ่งบริษัทผลิต Happy Madison มี ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2542 เราได้ให้ภาพผู้สูงวัยจำนวนนับไม่ถ้วนถูกต่อยที่หน้า สัตว์ที่ทนทุกข์ทรมานจากการใช้ CGI ที่เป็นไปไม่ได้ และคนดังจากทุก ๆ คน—และฉันหมายถึงทุก ๆ ระนาบของการดำรงอยู่ซึ่งจินตนาการได้ทำให้ตัวเองเสื่อมเสียในรูปแบบต่างๆ ในแบบ Inferno ของดันเต้ . และอดัม แซนด์เลอร์ใช้เวลาครึ่งหนึ่งของภาพยนตร์ที่ประกอบขึ้นเป็นผู้หญิง แต่ยังมีความเชื่อมโยงระหว่างเขากับเจอร์รี เลวิส ผู้ซึ่งปรากฏตัวในภาพยนตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาหลายเรื่อง เช่น The Ladies Man และ Hardly Working (ลูอิสเองน่าจะอ้างถึง Milton Berle เป็นแรงบันดาลใจของเขาในเรื่องนั้น)

ข้อความเดียวที่นี่ meta หรืออย่างอื่นคือ: คนที่จ่ายเงินเพื่อชมภาพยนตร์ประเภทนี้เป็นคนโง่และสมควรได้รับภาพยนตร์ที่ปฏิบัติต่อพวกเขาเช่นนี้ ในช่วงต้นเรื่อง Jack and Jill ดาราโทรทัศน์ชาวเม็กซิกัน Eugenio Derbez รับบทเป็นภูมิทัศน์ของ Sandler ถือขวด Coca-Cola ที่ยังไม่ได้เปิดโดยไม่มีเหตุผลใด ๆ แต่นั่นเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของภูเขาน้ำแข็งในภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับโฆษณาและผลิตภัณฑ์มากพอ ๆ กัน ตำแหน่งที่เกี่ยวกับหลักฐานที่ชัดเจนและขัดแย้งระหว่างพี่น้อง Sandler's Jack อยู่ในโฆษณา ภาพยนตร์เรื่องนี้นำเสนอนักแสดงที่มีชื่อเสียงมากมายนับไม่ถ้วน (Billy Blanks, Jared Fogle, John McEnroe) และโครงเรื่องย่อยที่สำคัญเกี่ยวข้องกับ Jack ที่พยายามหา Al Pacino สำหรับแคมเปญโฆษณา Dunkin 'Donuts อย่างไรก็ตาม เรื่องตลกเป็นเรื่องของผู้สร้างภาพยนตร์มากพอๆ กับที่เป็นเรื่องของเรา: การแร็พของปาชิโน (แร็พ!) ในสปอตทีวีสำหรับคาปูชิโน่ของบริษัท เมื่อคุณพูดถึงกรณีต่างๆ จะไม่สามารถแบ่งแยกจากปาชิโนที่ตกลงร่วมแสดงในภาพยนตร์เรื่องนี้ อาจกล่าวได้ว่านั่นคือประเด็น แต่เป็นประเด็นที่จะเน้นเฉพาะความแตกต่างระหว่างภาพยนตร์ที่เกลียดชังเฉพาะผู้ชมและภาพยนตร์ที่เกลียดชังตัวเองด้วย

ไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่านี้อีกแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้เริ่มต้นด้วยบทนำที่เหมือนอาพาโทว์ (ฝาแฝดในชีวิตจริงพูดถึงการเป็นฝาแฝด จากนั้นภาพยนตร์บ้านปลอมก็แสดงแจ็คและจิลล์ตอนเป็นเด็ก) ซึ่งสามารถตีความได้ว่าเป็นการยกย่องผู้สร้าง Freaks and Geeks หรือเพียงแค่แซนด์เลอร์เช็ดตูดของเขาอีกครั้ง Katie Holmes ปรากฏตัว แม้ว่าวิธีที่เธอปฏิบัติเหมือนตุ๊กตากระเบื้องที่บรรจุอยู่ในมหาสมุทรของ Styrofoam ทำให้ผู้ต้องสงสัย Tom Cruise กำลังเฝ้าดูทุกกรอบของการมีส่วนร่วมของเธอ แจ็คและจิลล์ถ่ายจากกล้อง Arri Alexa ที่ค่อนข้างใหม่ ซึ่งเป็นกล้องดิจิตอลตัวเดียวกับที่ใช้สำหรับ Melancholia และ Drive อย่างน้อยแจ็คและจิลล์ก็ดูเฉียบคมพอๆ กับการโปรโมตใดๆ ที่ตัวละครหลักอาจสร้างขึ้นเอง ซึ่งส่วนใหญ่ดูเหมือนจะใช้ครั้งแรกทุกครั้ง หากผลที่ได้คือภาพยนตร์ที่ดูเหมือนหนังตลกแซนด์เลอร์เวอร์ชั่นที่ลื่นไหล กระชับกว่า และเร็วกว่า ซึ่งรับประกันการเกษียณของหลานๆ ของเขา ถือว่าเป็นพรที่เรื่องจะจบลงอย่างรวดเร็ว ไม่เจ็บแต่เร็ว