Barry | แบร์รี

ภาพทั่วไปของประธานาธิบดีบารัค โอบามาใน "แบร์รี่" ของ Netflix คือภาพชายหนุ่มที่เงียบขรึม มักสูบบุหรี่อยู่ในมือ มองไปทางบางสิ่งบางอย่างหรืออ่านหนังสือ เขาคิดอยู่เสมอ แต่เท่าที่ภาพยนตร์ของผู้กำกับวิกรม คานธีได้รับแรงบันดาลใจจากการนำเสนอบารัค โอบามาในวัยเยาว์ในฐานะภาชนะสำหรับการสนทนาที่แตกต่างกันเกี่ยวกับอัตลักษณ์ เชื้อชาติ และสิ่งที่กำหนดคนอเมริกัน การเล่าเรื่องที่มีคารมคมคายเพียงเล็กน้อยจำกัดความคิดเหล่านั้นให้เป็นเพียงแค่อาหารสำหรับความคิด

การแสดงของ Devon Terrell ในบท Barry นั้นอบอุ่น มักนำแสดงโดยความเห็นอกเห็นใจและรอยยิ้มที่จริงใจ แต่มีบรรยากาศแห่งความสมบูรณ์แบบที่คุกคามต่อการลดทอนความเป็นมนุษย์ของแบร์รีอยู่ตลอดเวลา ข้อบกพร่องที่ใหญ่ที่สุดที่เขามีในภาพยนตร์ ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเขาถือเบียร์เปิดอยู่รอบๆ มหาวิทยาลัย “แบร์รี่” กลายเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการป้องกันอัจฉริยะ เรื่องราวของการที่คนๆ หนึ่งกลายเป็นอัจฉริยะของผู้คน และเราไม่ต้องการภาพที่สมบูรณ์แบบหรือวิสัยทัศน์ของอัจฉริยะสำหรับประธานาธิบดีโอบามา ตามที่ Ta-Nehisi Coates ได้ชี้ให้เห็นเมื่อเร็วๆ นี้ใน “The Daily Show” เกี่ยวกับสิ่งที่ Obama ต้องทำเพื่อที่จะได้เป็นประธานาธิบดี เขาต้องเป็น “ประธานของ Harvard Law Review อย่างมีวิชาการ เฉลียวฉลาด ... ผลิตภัณฑ์ของสถาบันการศึกษาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบางแห่งของเรา ” สำหรับคนที่ต้องประสบความสำเร็จอย่างมากด้วยสติปัญญาที่พยายามและความจริง การทำให้เขากลายเป็นสัญลักษณ์ไม่ได้ดีที่สุดสำหรับเรื่องราวต้นกำเนิดของเขา

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากมายในหนังที่ไม่ใช่ชีวประวัติของประธานาธิบดีโอบามา และก็ไม่เป็นไร บทของ Adam Mansbach ขัดขืนไม่ให้ Barry ทำภารกิจเล่าเรื่องอื่นนอกเหนือจากการค้นหาตัวเอง ซึ่งเกี่ยวข้องกับการหาที่ของตัวเองในฐานะชายหนุ่มผิวดำในโลก เขามีปฏิสัมพันธ์กับคนต่าง ๆ ที่ให้มุมมองนอกเสียงในหัวของเขา เขามีแฟนสาว ชาร์ล็อตต์ (อันยา เทย์เลอร์-จอย จาก “The Witch”) ซึ่งพยายามเข้าใจเขาเป็นการส่วนตัว แม้จะติดต่อกับเขาโดยบอกว่าเธอใช้เวลาห้าวันในเคนยาครั้งเดียว ต่อมาขณะเล่นบาสเก็ตบอล เขาได้พบกับพีเจ (เจสัน มิทเชลล์จาก “Straight Outta Compton”) ซึ่งให้แบร์รี่ได้ดูโปรเจ็กต์ในขณะที่แบ่งปันความเร่งรีบของตัวเอง ซึ่งจะนำไปสู่งานในองค์กรที่ร่ำรวย Saleem (Avi Nash) และ Will (Ellar Coltrane) เพื่อนของ Barry เสนอแนวคิดที่แตกต่างกันว่าคนหนุ่มสาวในอุดมคติพยายามเชื่อมต่อกับผู้อื่นอย่างไร ตัวละครสนับสนุนเหล่านี้ไม่มีการกำหนดไว้อย่างชัดเจน แม้ว่าจะมีหัวใจที่ชัดเจนในแต่ละการแสดง

การสร้างภาพยนตร์ของคานธี เป็นครั้งแรกของเขาสำหรับคุณลักษณะหลังจากตรวจสอบไอคอนปลอมด้วยเอกสารที่น่าสนใจ “Kumaré” เริ่มต้นด้วยคำมั่นสัญญา ฉันชอบการแก้ไขฉากต่อไปด้วยความโกรธอย่างชอบธรรมหลังจากที่นักเรียนผิวขาวถามแบร์รีระหว่างการอภิปรายในชั้นเรียนว่า "ทำไมมันถึงเกี่ยวกับการเป็นทาสตลอดเวลา" โดยไม่ให้เกียรติด้วยคำตอบ แต่สคริปต์ได้บ่อนทำลายศักยภาพของมันอย่างต่อเนื่อง เหมือนกับฉากใหญ่ในตอนท้ายที่แบร์รี่ปรากฏตัวในงานแต่งงานสีขาวมาก โดยพูดคุยกับแขกสองคนที่แก่กว่า มีชื่อเสียง และมีสีสัน คำแนะนำของพวกเขาสำหรับเขาคือ hammy ไม่ว่าจะมีความสำคัญเพียงใด และทั้งสองได้รับการปฏิบัติด้วยความรู้สึกไม่สบายใจในการเป็นนายทุน-S Special ไม่ใช่เพราะพวกเขาเป็นชนกลุ่มน้อยเพียงกลุ่มเดียวที่ได้รับเชิญให้ไปงานแต่งงาน แต่เป็นสิ่งที่พวกเขาเป็นตัวแทนของสคริปต์

มีบางช่วงที่ “แบร์รี่” เข้าใจในสิ่งที่ต้องการจะอธิบาย และเรื่องหนึ่งเกี่ยวข้องกับแบร์รี่ในการทัวร์สั้นๆ จาก PJ ในโครงการก่อนงานปาร์ตี้ (PJ เรียกมันว่า “โปรเจกต์ซาฟารี”) คุณบอกได้เลยว่าคานธีใส่ใจฉากนี้มากในขณะที่เขาถ่ายด้วยช็อต Steadicam แบบขยาย แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ฉากนั้นน่าจดจำ ขึ้นบันไดที่สกปรกและลงโถงวิญญาณของอาคารอพาร์ตเมนต์ แบร์รี่นำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับชั้นเรียนและเชื้อชาติที่เขาไม่เห็นในฟองสบู่ของมหาวิทยาลัย โดย PJ สิ้นสุดการเดินทางด้วยคำกล่าวที่ฉุนเฉียวว่า “นี่คือสิ่งที่รัฐบาลทำ สำหรับพวกเรา." ฉากจบลงในเวลาต่อมา โดยแบร์รี่ออกจากงานปาร์ตี้และพูดว่า "นี่ไม่ใช่ฉากของฉัน" แนวความคิดนั้นมีความหมายมากกว่าแค่การใช้วัฒนธรรมปาร์ตี้ของเขา และเป็นความละเอียดอ่อนที่บทสนทนาของบทจะได้ประโยชน์มากกว่า

แม้จะมีช่วงเวลาที่เงียบสงบหลายครั้ง “Barry” ถูกเขียนทับเป็นภาพยนตร์ที่ทำให้คุณรู้สึกซาบซึ้งในการอ้างอิงทางวัฒนธรรมที่มีไหวพริบในชีวประวัติ ชื่อหนังสือทุกเล่มที่กล่าวถึง หรือแม้แต่การดู “แบล็ก ออร์ฟัส” กับแม่ของเขา (แอชลีย์ จัดด์) ถูกส่งไปด้วยมือที่หนักอึ้ง ตัวอย่างที่แย่ที่สุด: มีคนเห็น Barry อ่าน Invisible Man ที่สนามบาสเก็ตบอลและได้รับฉายาว่า "Invisible" จาก PJ ต่อมา คนขายหนังสือบนถนนพูดถึงหนังสือเล่มนี้ว่า “เรารอภาคต่อมานานแล้ว” นี่คือสคริปต์เรื่องจริงประเภทนั้น ที่ซึ่งการอ้างอิงหรือการโต้ตอบทุกอย่างได้รับการพิจารณามากเกินไป

เมื่อดู “Barry” เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่นึกถึง “Southside with You” ของปีนี้ซึ่งจินตนาการถึง Barack Obama และ Michelle Robinson ในเดทแรกของพวกเขาในวิถีชีวิตแบบเดินและพูดคุยของ Richard Linklater เมื่อเมฆมืดแห่งพิธีสาบานตนเข้ามาใกล้ ตอนนี้ภาพยนตร์ทั้งสองก็เล่นเหมือนเป็นการยกย่องตำแหน่งประธานาธิบดีที่ก้าวหน้าของโอบามา และถึงแม้จะเป็นสองโครงการที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ก็มีแรงจูงใจเหมือนกัน นั่นคือ ไม่ใช่ชีวประวัติของโอบามา แต่เป็นการแสดงช่วงเวลาในช่วงเวลาของไอคอนอเมริกันทั้งหมดนี้ โดยเน้นที่ค่านิยมที่นำไปสู่การเลือกตั้งสองครั้งและครั้งประวัติศาสตร์ใน สำนักงาน. ปัญหาของ “Barry” คือมันแทบจะไม่ผ่านการทดสอบที่ “Southside with You” เชี่ยวชาญ ซึ่งเป็นบทนำที่สามารถดำรงอยู่ได้โดยไม่มีบริบทของบทส่งท้าย ดูหนังของคานธีที่พยายามทำให้เขาเป็นผู้ชาย (ที่ไม่เคยตามบารัคมาก่อน) ที่ชอบเต้น สูบบุหรี่ เล่นบาสเก็ตบอล และอาจทำบางสิ่งที่สำคัญในวันหนึ่ง หนังไม่สามารถที่จะเป็นคำพูดของตัวเองได้ตลอดก็มีเรา จำได้ว่ามันจบลงอย่างไร